Verslag begeleiding

Vanmorgen 10 juni, om half acht vertrokken wij, Geert Binnema en ondergetekende Jan Hoving voor onze reis naar Roemenië vanaf onze ontmoetingsplaats Veenoord. Toen was het 12 graden maar daarna hadden we gemiddeld 20 tot 22 graden en de hele dag zon. Het weer was dus prima, maar onze reis ging niet zo voorspoedig als we eigenlijk gewend zijn. We hadden veel oponthoud door files in verband met wegwerkzaamheden. We waren om half 10 in ons hotel, net over de grens in Hongarije. Meestal zijn we hier tussen 7 en 8 uur. Nu maar even eten en dan naar bed om morgen onze reis te vervolgen.

Zondag 11 juni. Even voor acht uur vertrokken we voor de reis door Hongarije naar Ungheni in Roemenië. De reis ging zonder problemen, ook de grens passage was binnen 3 minuten geregeld. Wel was er veel politie/snelheidscontrole. Zowel in Hongarije als in Roemenië. In Floresti hebben we bij familie Kroon het Roemeense geld gehaald, dat hij voor ons van de bank had gehaald. Rond half zeven waren we in Ungheni. Her hebben wij het opgehaalde geld verdeeld over de vele enveloppen zodat we deze de komende dagen bij de contactadressen af kunnen leveren. Zij kunnen er dan weer voor zorgen dat ze door de juiste personen ontvangen worden. Nu zitten we bij ons hotel op het terras van de warme maaltijd te genieten. Het is hier nog ruim boven de 20 graden.

Maandag 12 juni. Vanmorgen om kwart over acht zijn we naar Valureni gegaan om daar bij de "shop" de voedselpakketten te controleren en in ontvangst te nemen. Daarna zij we naar Albesti gegaan om de bestelde prive medicijnen op te halen en te sorteren, zodat we ze op de juiste plaatsen kunnen afgeven. De mannen met de vrachtauto waren daar al om negen gearriveerd om de kledingpakketten en de pakketten voor het kindertehuis in Odorheiu Secuiesc af te leveren. Ze waren dus al ruim op ons programma voor. Vervolgens zijn we naar Dumbraveni gereden. Hier was de vrachtauto dus ook al weg, maar de contactmevrouw vertelde ons de nodige problemen. Bij een ons bekend probleemgezin van een moeder met vijf kinderen had de moeder een atack gehad. Zij had ruim een week in het ziekenhuis gelegen en was nu rechts enigszins verlamd en kan haar huishouding eigenlijk niet meer behartigen. Maar wie helpt haar nu? Niemand dus... Ook vertelde ze ons van een ander gezin van een moeder met meer kinderen, waarvan een dochter van 15 of 16 jaar in verwachting is, maar ook haar dochter van 13 jaar. En beide hadden dus geen man. Wie moet ze onderhouden?... Daarna gingen we naar Medias, waar de vrachtauto juist was gelost. Met de contactvrouw hebben we even haar nieuwe werk bezocht, waar ze zeer trots op is. Daarna zijn we naar Velt gegaan. Hier was het lossen ook grotendeels klaar en hebben we met het contactadres over hun situatie gesproken. De man heeft n.l. kanker met uitzaaiingen, Hij was juist uitbehandeld met een chemotherapie en was vanmorgen naar het ziekenhuis geweest en moet nu bestraald worden vooreerst tumor in de kleine hersenen. Hij kan hierdoor nauwelijks lopen en praten. Bij vertrek vertelde de vrouw dat ze hoopte dat hij in november weer aangesterkt zou zijn om de pakketten in ontvangst te nemen. Wij hebben daar helaas andere gedachten bij. Daarna zijn we naar Sadu gereden voor het lossen van de laatste pakketten voor vandaag. Hier losten we ook een keuken voor een andere organisatie die zij ruim tachtig kilometer ten zuiden van SIbiu de komende week willen installeren. In Sadu was de familie weer heel blij dat we er waren en vooral de kinderen. Voor heb hebben we spinners meegenomen. Deze kennen ze wel en wilden ze graag hebben, maar ze zijn te duur. Hoe kun je deze kinderen gelukkig maken met een cadeautje van 2 euro?...

Dinsdag 13 juni. Vanmorgen was de zon al vroeg op en dus was het een warme klus om bij de diabetes vereniging in Sibiu 250 dozen kleding te lossen. Maar de dames waren er weer erg blij mee en ook met de krukken en wandelstokken die we er bij gedaan hadden. Daarna zijn we gezamenlijk met de vrachtauto naar het ziekenhuis in Agnita gegaan om daar te lossen en een financiële bijdrage te bezorgen. Daarna is de vrachtauto naar Codlea gegaan en zijn wij verder naar Velt gegaan om enkele gezinnen te bezoeken. Bij het eerste gezin, waar het zou gaan om een oma die voor twee kleinkinderen zorgt, blijkt een van de kinderen al getrouwd te zijn en in Italië is om te werken, terwijl zijn vrouw met 2 kinderen en een zus nu ook bij oma in huis wonen. Het was redelijk netjes in huis, maar de armoe is duidelijk zichtbaar. Daarna zijn we met de vrouw van ons contactadres naar een zelfde situatie gegaan. Weer een oma die voor een aantal kleinkinderen zorgt, terwijl de ouders in Italië zijn. Zij had in maart een wasmachine gekregen, maar deze wil niet werken. Wat blijkt nu: zij heeft geen waterleiding, en ja, dan werkt een volautomatische niet. Het derde gezin blijkt reeds geruime tijd in een ander dorp te wonen, maar haalt wel de pakketten op. Daar hebben we ze opgezocht. De sponsor heeft lange tijd niets gehoord, maar het gezin heeft geen adres van de sponsor, dus kunnen ze ook niet schrijven. Dat beloven ze nu te doen. Ondertussen is het nog steeds 27 graden, maar was er wel zo maar een korte hevige regenbui. Daarna schijnt de zon weer en nu zitten we bij ons contactadres in Gura om tien uur buiten bij een temperatuur van 23 graden. Morgen weer één nieuwe dag.

Woensdag 14 juni. Vanmorgen vertrokken we vanuit Gura Ariesului naar Sarmasu daar de vrachtauto weer te treffen bij het lossen. Deze was er nog niet. Toen hebben we eerst in een apotheek nog medicijnen gekocht, die in Albesti niet geleverd waren. Daarna hebben we de financiële bijdrage naar het ziekenhuis gebracht. De arts was er niet, maar zijn vrouw wou de enveloppe graag in ontvangst nemen. Bij het lossen hebben we de nodige medicijnen uitgegeven en ook de sociale vragen en verhalen aangehoord. O.a. van een gezin, waarvan het huis was afgebrand en een kind gewond was geraakt. Het lossen ging erg vlot en daarna hebben we van onze chauffeurs afscheid genomen. Zij moesten nog naar Turda en Floresti, maar wij hadden nog twee families te bezoeken in Sarmasu voor we ook naar Turda konden gaan en dan zouden zij daar wel al vertrokken zijn. Het eerste gezin in Sarmasu vonden we buiten Sarmasu ruim twee kilometer vanaf de verharde weg de bergen in. Hier wonen ze in een klein boerderijtje. Een dochter met een dochtertje was thuis, maar kon helaas alleen Roemeens. Dus weer een moeilijke conversatie, maar we hebben haar duidelijk gemaakt dat ze hun sponsor in Holland een brief moeten schrijven om te bedanken en hun leefwijze te vertellen. We begrepen dat de dochter van het gezin, dat aan aids lijdt, toch geleidelijk achteruit gaat. Daarna hebben we het andere gezin bezocht in de "sociale woonwijk". De wijk, waar alleen maar probleemgezinnen wonen. Het gezin bestaat uit een oma, een dochter met twee dochters, die weer twee gezinnen vormen en elk twee kinderen hebben. In het huis, met drie kamers wonen dus twee gezinnen met twee kindertjes elk in een kamer en oma en moeder in een kamer. Dit gezin (gezinnen) hebben geen sponsor, maar krijgen alleen wat medicijnen. Ondanks dat ze niets hebben, blijven ze opgewekt. Voor ons nauwelijks te begrijpen. Toen hebben we in Turda bij het contactadres de nodige boodschappen gedaan en zijn vervolgens aan de lange reis ongeveer drie en een half uur begonnen naar het kindertehuis in Odorheiu Secuiesc. Hier troffen we maar een van de nonnen, want ze waren juist in het avondgebed. Met haar hebben wij even bijgepraat. Ze vroeg ons of het mogelijk was dat we twintig bedden konden leveren, want ze hadden geld gekregen om een bovenverdieping om te bouwen tot slaapzaal. En hier moet wel de inrichting nog voor komen. We konden haar uiteraard niets beloven maar zullen op zoek gaan. Nu was de dag lang genoeg en hebben we ons hotel opgezocht. Als we tijdens en na het eten onze dag nog even weer de revue passeren komt een aspect duidelijk weer boven. Ik denk, twee jaar geleden, troffen we een jonge man (tussen 40 en 50 jaar) aan, die ons vertelde dat hij aan kanker leed. De details laat ik achterwege. Middels privé-sponsoring etc. hebben we hem mogelijk proberen te helpen met medicatie en alternatieve medicatie. Maar in maart, bij ons afscheid van het brengen van de pakketten, waarbij wij tot juni zeiden, gaf hij als reactie dat hij er dan waarschijnlijk niet meer zou zijn. Wie schetst onze verbazing dat we hem er vanmorgen wel weer zagen, in een betere conditie dan in maart. Hij was opgewekt en voelde zich goed, Hij krijgt een chemotherapie, die per maand 75.000 ron (€ 17.000) kost en die hem geweldig helpt. Deze behandeling wordt hem volledig vergoed (hij had het over een toezegging van 3 jaar). En dat in dit land!!!!! Soms denk je dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn, maar dit houdt je de hele dag bezig. We vonden dat we dit toch ook metalliek moeten delen. Nu bij ons afscheid zeiden we tot september, waarop hij zei: tot september en de komende 20 jaar.

Donderdag 15 juni. Vanmorgen vertrokken we om acht uur uit Odorheiu Secuiesc naar Sovata om daar de voormalige dominee van Mitresti te bezoeken. Onderweg kochten we nog een paar potten puur natuur honing. Het domineesechtpaar was zeer blij met ons bezoek en bij een kop koffie hebben we weer wat herinneringen opgehaald en een paar "wietzen" van hem aangehoord. Via een probleemgezin in Mitresti, waar de vooruitzichten helaas niet beter worden, hebben we onze terugreis vervolgd. Deze ging voorspoedig, en ook de grenspassage, zodat we het te vroeg vonden om in ons geplande hotel te overnachten. En dus zijn we doorgereden. Maar dan is het vinden van een nieuwe locatie niet altijd gemakkelijk. De mogelijkheid die we vonden, vonden we voor onze begrippen veel te duur, dus maar verder zoeken. Nu hebben we onze slaapplaats gevonden in Komarom, een plaats tien kilometer van de snelweg op de grens van Hongarije met Slowakije. Het weer was vandaag weer als vanouds, zonnig en tot 27 graden.

Vrijdag 16 juni. Vanmorgen, bij ons vertrek uit Komarom scheen er geen zon, maar was het ook niet koud. Wel begon het te regenen. Een klein uur, tot aan het eind van de snelweg, bleef het regenen. We kozen voor de terugreis weer de weg via Tsjechië, dat bespaarde ons een vignet voor Oostenrijk. Ondanks de vele wegwerkzaamheden verliep de reis voorspoedig. (In Slowakije en Tsjechië wordt de oude betonweg vervangen. Dit gebeurt in stukken van 7 tot 9 kilometer). Na Praag kwamen we er achter dat we al zo ver waren, dat het wel mogelijk zou zijn om vandaag thuis te komen. Alleen in Duitsland stuitten we op een file in verband met weer wegwerkzaamheden. Hier hebben we meer dan een uur tijd verloren. Met nog steeds goede moed zijn we doorgegaan en om tien uur stonden we weer in Veenoord op de carpoolplaats. Hier hebben we afscheid van elkaar genomen van een goede, toch weer indrukwekkende, reis. Met in gedachten de vragen en verzoeken, die we meegekregen hebben, kijken we al weer vooruit naar het volgende "transport" in september. Deze keer gaat er geen transport met een vrachtauto vanuit Nederland, maar verzorgen we alleen de voedselpakketten in Roemenië en de financiële ondersteuningen. Deze actie is eind september en de inzameling daarvoor is 1 en 2 september.