Details

Maarttransport 2025.

Het is inmiddels  al weer enkele weken geleden dat wij de machtigingen verzamelden voor ons maarttransport. De papieren zijn allemaal klaar, de voedselpakketten weer besteld. Ook onze tassen zijn weeer gepakt. Op dinsdag 11 maart hopen wij, Gerrit en Grietje Samplonius en Sjikke Havinga, weer naar Roemenië te vertrekken. We hopen zoveel mogelijk projecten te bezoeken en zullen er voor zorgen dat de geldenveloppen en medicijnen weer op de juiste plekken afgegeven worden. Net als anders, leest u hier dagelijks een verslag van onze belevenissen. 

Fijn dat u met ons "meereist"!

Dinsdag 11 maart. Sjikke, Grietje en Gerrit beginnen aan de voorbereidingen voor de reis naar Roemenië. Het is het 34^ste jaar van onze stichting GFD met hulp bieden aan Roemenië. Het is spelen met de ruimte in de auto, omdat er geen vrachtauto meer mee gaat. Dus is het nu proppen, wat kan er mee in de auto met dakkoffer en ook nog eens 3 personen. Het is gelukt en we hebben alles mee en zijn we vanmorgen om kwart voor zeven uur vertrokken. De eerste etappe is ruim 1.250 km lang. Zonder noemenswaardig oponthoud en met mooi weer en 2 buitjes komen we om half acht aan in het Hongaarse Hegyeshalom. Na een goede maaltijd zal een goede nachtrust voor ons geen probleem zijn. Morgen verder richting Roemenië.

Woensdag 12 maart. Het is een dag die prachtig begint, goed ontbijt, mooi weer en een goede reis. Toch verloopt niet alles zoals we het graag willen. 20 km voor de Roemeense grens maken we een stop en eten een kom Hongaarse goulashsoep en wat drinken erbij. Vol goede moet naar de grens, geen controle! Dan tanken en een vignet kopen……stress….mijn visacard verdwenen. Enige optie dat hij uit mijn vest gevallen is bij het uitdoen vanwege de aangename temperaturen. Dus zo snel mogelijk terug Hongarije in, maar gelukkig na een paar honderd meter weer teruggevonden. Dat was even pff..  we rijden Roemenië in om een bezoek te doen in Floresti, een voorstad van Cluj Napoca. 45 km voor aankomst komen we vanwege een ongeval in een stilstaande file. Na ongeveer een uur stilstaan konden we weer rijden. Het eerste uur dat we verliezen is bij binnenkomst in Roemenië plus dit extra uur. Tussendoor hadden we nog te maken met een erg onduidelijke omleiding waar de aangegeven route ineens ophield en wij dus verkeerd reden. Het gezin dat afgelopen jaar bij ons was kreeg ook dit jaar te maken met tegenslag. Aura,  onze "bonus" dochter, wordt in Cluj Napoca behandeld met bestraling. Wij willen haar daarom vandaag bezoeken. Wij halen haar uit haar appartement en eten samen in de plaatselijke pizzaria. Nadat er nog al wat spulletjes uit de auto moesten en we licht nodig hadden van de telefoon……u kunt het raden…onderweg naar het hotel was mijn telefoon weg…. Bellen of hij misschien buiten de auto was gevallen leverde niets op. Gelukkig bracht onze dochter de oplossing, zij kan de telefoon traceren en waar wij reden was ook de telefoon. Inderdaad, het geluid op stil en met de zaklamp aan werd hij gevonden in de kofferbak. Na toch een lange dag met de nodige stressmomenten komen we om tien uur aan bij ons hotel. Tijd dus om te slapen.

Donderdag 13 maart. Vandaag is het al weer vroeg opstaan. Niet heel veel kilometers maar dat is eerst wel genoeg. Ik begin nog even met de onwerkelijke situatie op de grens. In maart 2024 werden we door de strenge eisen van de ANPC teruggestuurd, we mochten Roemenië niet in. Veel hulporganisaties zijn er gestopt door de onzinnige regels waar de vracht aan moest voldoen. Nu zijn we maart 2025 en zijn de grenzen open, geen douane te zien en het vrachtverkeer gaat zonder controle de grens over. Je kunt dus invoeren wat je wilt, alleen willen ze het vrachtverkeer nog wegen, maar volgens ons heeft dat ook zijn langste tijd gehad.

Veel mensen voelen toch ook wel de spanning van de aanstaande verkiezingen in mei en wat er daarna gebeurt.

Nu verder naar vandaag, eerst gaan we naar Sighisoare waar we veel medicijnen halen en deze allemaal per plaats en per persoon sorteren. Hierna bezoeken we vrienden in dezelfde wijk en brengen daar de medicijnen, een prachtig weerzien met herinneringen ophalen in de plaatsen waar hij predikant was. Zo als altijd moeten wij ook de medicijnen betalen bij de plaatselijke apotheek. De rekening is ongeveer € 2.600.-, maar wat zijn blij dat we dit nog steeds kunnen doen van binnenkomende giften. We vervolgen onze reis naar Dumbravenie, hier is het de dag van brood uitgeven (broodproject). Hier komen eens per week 50 personen gratis brood halen. Marcele vertelt emotioneel hoe belangrijk dit project is als ze ziet dat ze daar gezinnen met kleine kinderen kan helpen. Ook zou ze graag weer zien dat de transporten met kleding weer hervat zouden worden nu alles vrijgegeven is. Helaas zal dat niet gaan, de prijzen voor transport zijn te hoog.

We vervolgen onze reis naar Velt, ook hier hebben we vele verhalen en zijn we zo een uurtje verder. Wij zijn blij met deze bijzondere contacten, die wij menen ook minimaal twee keer per jaar te moeten onderhouden. Niet minder belangrijk zijn de contacten in Medias en Copsa Mica, maar deze zijn in afhandeling meer zakelijk. Na deze  bezoeken gaan we naar Sadu, een dorp aan de voet van de bergketen de Karpaten. Na een prachtige dag met 22 graden zakt hier de temperatuur naar 11 graden, met harde wind en regen. Na tien minuten is het weer prima weer. Na een prachtige avond waar we in verhalen teruggaan naar de jaren negentig, sluiten we deze dag af en gaan slapen.

Vrijdag 14 maart. Vanmorgen zijn we na een goede nacht en een overdadig ontbijt vertrokken bij onze vrienden in Sadu. De lucht is geklaard en we kunnen weer de besneeuwde bergtoppen zien. Wij gaan naar het ziekenhuis in Agnita, hier overhandigen we de geldenveloppen voor een aantal gezinnen. Ook mogen we de directie een envelop met € 1100,- overhandigen voor een elektrische rolstoel. Een donatie van de PKN gemeente Sintjohannesga/Delfstrahuizen. Ze zijn erg dankbaar dat ze dit nu kunnen realiseren. Dit is voor ons natuurlijk fijn dat het is gerealiseerd. Ons tweede bezoek voor vandaag is kindertehuis in Odorheiu Secuesc. Het is altijd weer een warm welkom en als we even bijpraten zien we zelfs bij de zusters emotie. Nog niet zolang geleden kwam er een jongetje binnen uit Roemeens Moldavië. Hij was erg vervuild, thuis was er geen toilet en hij schrok toen hij onder de douche stond dat er warm water uit de sproeikop kwam. Hij schreef in een emotionele brief aan zijn overleden moeder dat ze dit thuis ook nodig hadden. Een ander verhaal is dat er een jongen vanuit het tehuis getrouwd is, hij groeide hier op. Toen hij kwam was hij 12 jaar. Tot op dat moment werkte hij al 2 jaar als koeien hoeder in de landerijen, een soort herder en dan op 10 jarige leeftijd. In het tehuis heeft hij gestudeerd en is nu ambulance chauffeur en piloot op een trauma helikopter en zijn vrouw leerde hij kennen op de ambulance waar zij verpleegkundige is. Wij zelf kunnen met eigen ogen  het geluk zien van de inwonende kinderen. Wij zijn blij dat we dit kindertehuis nog steeds kunnen ondersteunen en een bezoek is meestal emotioneel. Onze laatste afspraak is met AnneMaria, zei maakt in haar winkel al jarenlang de voedselpakketten en gaat deze ook bezorgen als er niemand van de stichting in Roemenië is. Om alles een beetje soepeler te laten verlopen zijn we haar gaan machtigen om 2 keer per jaar het geld van de bank te halen en deze met onze toegestuurde gegevens te verdelen. Wij doen het al ruim vier jaar zo en we gaan het voor haar wat gemakkelijker maken. Vanwege een operatie kan ze deze keer pas de pakketten bezorgen na 25 maart, dus begrip hiervoor. Deze dag zijn we rond vijf uur in ons hotel en dat is een welkome verrassing.

Zaterdag 15 maart. Vandaag is onze laatste dag in Roemenië, we hebben nog enige bezoeken te gaan. Als eerste rijden we naar de plaats Sarmasu, waar de hulp van de stichting in 1991 is begonnen. Tot aan het laatste transport was dit nog de enige plek waar de pakketten direct achter de auto werden uitgegeven. Nu brengen we de geldenveloppen, de medicijnen en de voedselpakketten naar ons contactadres en zij zorgt voor de verdeling. Het lijkt iets minder betrokken, maar de hulp gaat gewoon door alleen missen ze nu een kledingpakket. Ook brengen we een bezoek aan het ziekenhuis in Sarmasu. Hier ondersteunen we de inkoop van medicijnen. Het is zaterdag en de al gepensioneerde maar nog werkzame directeur heeft een kleine vakantie, we mogen de envelop overhandigen aan de dienstdoende hoofdzuster. Ook in het dorp Gura Ariesuilui gaat het op deze manier. Voor ons is het bij de contactadressen bijpraten en herinneringen ophalen. Nog steeds vinden we als bestuur deze persoonlijke contacten erg belangrijk. Met nog een bezoek te gaan willen we Roemenië weer verlaten. Wij proberen het gezin eerst telefonisch te bereiken, maar dan blijkt dat ze enige dagen niet thuis zijn. Dat is een besparing van 100 km dus gaan we vroeg richting grens, het is dan 26 graden. Maar als we vier uur later bij ons hotel in Hongarije aankomen, hebben we na veel regen nog een temperatuur van zes graden.

Soms maak ik een verslag en denk ik, dat is voor mij duidelijk maar voor iemand die het leest volgens mij onduidelijk. Zo ook gisteren met het verhaaltje over het jongetje met zijn brief aan zijn moeder. Het was acht maart, internationale vrouwen of moederdag…… erg belangrijk in Roemenië. Niet ieder kind in het kindertehuis is wees, vaak is het een situatie van mishandeling als gevolg van drank. Ieder kind mocht iets maken voor zijn/haar moeder of naaste. Hij schreef de brief aan zijn inmiddels overleden moeder. Bij dit soort verhalen zitje te luisteren met tranen in de ogen. Nu we weer in Hongarije zijn is het alleen nog kilometers maken naar onze thuisbasis.