- Details
- Hoofdcategorie: berichten
Terugblik 2019.
Beste lezers,
Er is al weer bijna een jaar voorbij. Deze maand is het 30 jaar geleden dat de revolutie plaatsvond in Roemenië. Een gebeurtenis die nog steeds helder op mijn netvlies staat. Een opstand van de bevolking met het leger aan hun zijde, tijdens de kerstdagen van 1989, waarin het doodvonnis werd voltrokken voor president Nicolae Ceauşescu en zijn vrouw Elena. Toen waren we nog onwetend dat Roemenië 30 jaar later nog een dusdanige grote rol in ons leven zou gaan spelen. Velen van ons zijn tot op de dag van vandaag nog steeds betrokken bij dit land en na jarenlange hulpverlening aan gezinnen zijn er hechte vriendschappen ontstaan. Wat zou het leuk zijn als we niet alleen de verhalen van onze chauffeurs en begeleiding over onze reizen horen, maar dat er ook ervaringen bij u zijn, die u graag zou willen delen. Het idee ontstaat nu ik bezig ben met deze terugblik en ik denk aan de mevrouw die net voor het laatste transport kwam met een levensverhaal over Roemenië, welke zij graag met ons zou willen delen. Dit verhaal is geplaatst op onze website www.gfd-roemenie.nl. Als u dit verhaal wilt lezen klikt u op de link “op de leestafel”. Na 30 jaar zijn er nog veel verhalen die misschien tijdens verjaardagen nog wel eens voorbij komen, maar het kan ook zijn dat u ze in uw omgeving niet meer kwijt kunt. Het lijkt ons erg leuk als u deze verhalen op papier gaat zetten en dat wij ze dan toevoegen op onze website en dat een grote groep mensen ze dan zou kunnen lezen en genieten van wat Roemenie voor u heeft betekend.
Na 30 jaar …….is er dan nog steeds hulp nodig? Als we nu door het land rijden zien we een enorme verbetering in de infrastructuur, autosnelwegen, lokale wegen en zelfs in de dorpen nieuwe bestrating. In de beginjaren waren we al blij met een stuk asfalt waar geen grote gaten in zaten. Toch worden de wijken, waar de armste bevolkingsgroepen wonen en dus vooral zigeuners, niet voorzien van nieuwe bestrating en blijven ze in de winter en bij regen onbereikbaar voor hulpdiensten. Brandweer en medische hulp komt vaak veel te laat omdat de paden onbegaanbaar zijn voor materieel en brancards en dus de mensen in nood niet kunnen bereiken. Zo blijven deze mensen in een spiraal van armoede zitten waar ze erg moeilijk uit kunnen komen.Toch gloort er enige hoop. Sommige gemeenten bieden hulp door de kleine hutjes te voorzien van een extra aanbouw. Het zijn dan meestal een paar kalkzandsteen muurtjes en een blikken dak, dat men zelf af kan bouwen. Dat is echter vaak het probleem, ze hebben geen geld voor de afbouw.
Maar wat hebben we ook dit jaar weer veel mensen uit deze wijken blij kunnen maken met de vier transporten van dit jaar. Het lijkt misschien zo klein wat we doen, maar als jij en jouw kinderen geen schoenen meer hebben en je krijgt een doos met tweedehands schoenen, dan is dat een groot cadeau. Dit jaar is er 340 m3 aan goederen in onze transporten naar Roemenie gegaan. 4750 pakketten, geadresseerde en ongeadresseerde pakketten, dit zijn vooral kledingpakketten. Voor de ziekenhuizen waren er dit jaar 400 pakketten met medisch materiaal en incontinentiemateriaal. Ook zijn er nog 50 sets schoolmeubilair en 54 stoelen voor de revalidatie kliniek meegegaan met de vrachten. Verder konden we onze broodproject voortzetten. Gelukkig zien we dat er mensen zijn die deze wekelijkse gratis broden niet meer nodig hebben, maar voor veel alleenstaande ouderen en één-ouder gezinnen met kleine kinderen, die geen inkomen hebben, blijft dit hard nodig. Voor regionale ziekenhuizen zijn de problemen groot. Met grote inzet van directie en artsen wordt geprobeerd deze ziekenhuizen open te houden. Met onze financiële hulp en medische pakketten kunnen we een bijdrage leveren om hen hierbij te helpen. Als blijkt dat een revalidatiekliniek geen overheidsteun krijgt, maar dat wij hulp kunnen bieden door “nieuwe” (8 jaar oud en hier afgeschreven) ziekenhuismatrassen te schenken, voelen we ons klein als de directeur zegt dat dit het mooiste cadeau sinds jaren is!
Ook de school in Cotųs is een bijzonder project dat we dit jaar zijn blijven ondersteunen. Een dagelijkse warme maaltijd voor de kinderen is voor de ouders een reden om de kinderen naar school te sturen. Als we hier meemaken dat kleine, slecht opgevoede kinderen naar school komen en zich ontwikkelen als leergierige leerlingen met hoop voor de toekomst, geeft dat soms koude rillingen. Ook het kindertehuis kan nog steeds op onze hulp rekenen. Een prachtige en liefdevolle opvang voor 150 kinderen met als grootste probleem het rond krijgen van de financiën . Soms komen we aan bij het tehuis met voorafgaand een bezoek aan zigeunerwijken, waar -vaak door de drank- agressie ontstaat, waar de kinderen dan de dupe van zijn. Dan gaan mijn gedachten vaak naar dit tehuis waar liefde heerst tussen de leiding en de kinderen onderling.
Eigenlijk verandert er best veel in Roemenië. Toch willen we nog doorgaan met hulp verlenen. Er nu mee stoppen voelt als iemand begeleiden op een moeilijke reis en dan halverwege zeggen dat ze het nu waarschijnlijk wel kunnen vinden.
Graag willen wij ook iedereen bedanken die het dit jaar weer mogelijk heeft gemaakt dat we de hulp en de vier transporten hebben kunnen verwezenlijken. De transporten vinden wij belangrijk omdat we dan daadwerkelijk aanwezig zijn in Roemenië en dat is ook onze mogelijkheid om pakketten en dergelijke te brengen waar de Roemenen het nodig hebben. Bedanken is een soort waardering voor inspanning. Dit kan op velerlei gebied en dat is binnen onze stichting nogal divers, fysiek en organisatorisch maar vooral uw inbreng van pakketten en geld. De dank is aan alle personen, zonder namen te noemen, voor iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan onze stichting en onze Roemeense vrienden in 2019.
Een speciaal woord van dank is er nog wel voor Betty van Willigenburg. Betty gaat na een jarenlange inzet voor de stichting stoppen als inzameladres. Samen met haar man Evert leefden ze, op hun oude adres, bijna tussen de babykleding. Hun zolder stond vol en honderden jonge moeders in Roemenië kregen een kinderwagen die helemaal gevuld was met alles wat men na een geboorte nodig heeft. In veel gevallen bracht Evert, als chauffeur van onze stichting, deze kinderwagens zelf naar Roemenië. Na hun verhuizing en het overlijden van Evert werd het voor Betty steeds moeilijker haar werk voor Roemenië voort te zetten. Namens het bestuur willen we haar bedanken voor de grote inzet voor Roemenië.
Het bestuur wenst u allen,
Fijne kerstdagen en een goede Jaarwisseling.
En wij zien of horen u graag weer in het nieuwe jaar 2020.
Gerrit Samplonius,
voorzitter
- Details
Ervaring van een sponsor.
Zie hiervoor "Op de leestafel"
- Details
Novembertransport 2019.
Voor het laatste transport van dit jaar is de vrachtauto op donderdag 21 november weer met man en macht geladen. Ruime 1300 dozen met hulpgoederen zijn weer onderweg naar Roemenië. Deze keer veel kleding voor een aantal adressen in Roemenië, waar men zo vlak voor de winter weer heel erg blij mee zal zijn. Natuurlijk ook weer alle geadresseerde pakketten voor al uw bevriende families. De vrachtauto is op vrijdagmorgen vroeg vertrokken. De begeleiding hoopt zaterdag te vertrekken. Op maandag zullen zij elkaar weer treffen en samen deze rit in goede banen leiden. Zoals u van ons gewend bent, leest u op deze plek dagelijks een verslag van de chauffeurs en de begeleiding. We nodigen u weer van harte uit om mee te reizen!
Verslag vrachtauto.
Zaterdag/zondag.
Vrijdagmorgen om zes uur zijn we vertrokken uit Aldeboarn. De reis verliep voorspoedig en na ruim duizend kilometer hebben we een parkeerplek opgezocht even voor Brno in Tsjechië. Zaterdag om half zes hebben we de motor van de Volvo weer gestart voor nog eens duizend kilometer. Ook deze dag ging het voorspoedig, zodat we om half drie bij de Roemeense grens aankwamen. In drie kwartier hadden we alle formaliteiten afgehandeld en konden we beginnen aan de laatste 350 kilometer. We zetten hier de klok een uur vooruit en om negen uur kwamen we aan op ons overnachtingsadres in Ungheni. Hier hebben we de nacht doorgebracht en zondagmorgen om acht uur begonnen we aan de laatste kilometers tot ons eerste losadres in Albesti, waar we om kwart over negen arriveerden. Hier moet de auto 24 uur stil staan in het kader van de rijtijdenwet. Maandagmorgen beginnen we hier dus met het uitladen van de eerste pakketten.