Eerste transport 2019.

De eerste inzameling van 2019 is weer achter de rug. In onze loods in Heerenveen staan weer de nodige pakketten te wachten op het vertrek van het transport. Deze keer gaat het om een kleine 40 m3 geadresseerde pakketten, aangevuld met schoolmeubels voor een school in Sarmasu en enkele honderden dozen met kleding voor meerdere plaatsen in Roemenië. Op donderdagavond 21 maart laden we de vrachtauto. Deze vertrekt de volgende dag naar Roemenië. De begeleiders hopen een dag later te vertrekken. Zoals u van ons gewend bent, leest u tijdens het transport dagelijks een verslag van de belevenissen. We nodigen u weer van harte uit om mee te reizen en mee te leven!

FB IMG 1553442921164aa

 

Vandaag is het weer zover, de vrachtauto wordt geladen, nadat we drie weken geleden de inzameling gehad hebben. In de tussentijd zijn we nog twee dagen bezig geweest met sorteren, verpakken, overpakken en coderen van ongeadresseerde goederen voor ziekenhuizen, instellingen en enkele schrijnende privé-personen. Vervolgens is de hele papierwinkel geregeld en komt vanavond weer een aantal "65+ ers" ons helpen de vrachtauto vol te pakken met ongeveer 1.200 dozen en artikelen. Morgenvroeg gaan Sjoerd en Meine dan op weg naar Roemenië. Gerrit en Grietje en Sjikke zullen hen zaterdagmorgen volgen voor de begeleiding en de nodige andere klussen en hopen hen maandag rond de middag weer te treffen.

 

Verslag vrachtauto.

vrijdag 22 maart. Vanmorgen begon de dag mistig. Toen we Duitsland inreden werd het steeds helderder. Met 18 graden en volop zon was het fijn rijden. Met weinig oponthoud hebben we om half tien een slaapplaatsje gevonden.

zaterdag 23 maart. Al vroeg gaat onze wekker. Het is vannacht om het vriespunt gewesst, maar de kachel in de Scania heeft ons heerlijk warm gehouden. Na een kop koffie rijden we eerst met mist, maar al snel krijgen we de zon te zien en schiet de temperatuur naar 18 graden. Bij de Slowaakse grens ruilen we net als gisteren in Tsjechië onze tolkast om voor de huidige truck en betalen we de benodigde tol. In Hongarije kopen we een tolvignet. Zonder oponthoud bereiken we de Roemeense grens. Daar schrikken we toch best even. Er staat een rij trucks te wachten van zo'n twee kilometer! Dat waren we de afgelopen jaren niet meer gewend. Dan verbazen we ons opnieuw: als de rij begint te bewegen blijkt dat  we na ongeveer veertig minuten in Roemenië staan. Zelfs met de door ANAF gestempelde vrachtbrieven en aangeschaft tolvignet. Na het het tanken rijden we in het inmiddels donkere Roemenië naar ons geplande slaappadres.

zondag 24 maart. Rijden met dit mooie weer en in zo'n mooie omgeving is toch prachtig. Vanochtend het laatste stukje gereden naar ons eerste losadres. I.v.m. de rijtijdenwet moet de vrachtauto hier 24 uur stil staan. Morgen gaan we dus hier beginnen met het eerste lossen en hebben dus vandaag een rustdag.

maandag 25 maart. Na een fijne rustdag bij ons gastgezin, waar we het erg goed en leuk gehad hebben, beginnen we vandaag met uitladen.
De goederen zijn snel gelost, want er zijn een aantal hulpen ingezet. Bij de Reformatorische kerk in Dumbraveni zijn we nog sneller klaar. Op zoveel hulp hadden we niet gerekend. Super! Bij het vaste losadres in Dumbranveni is mevrouw aardig opgewekter dan in november. Toen was haar man zo ziek, dat we dachten dat hij het niet zou halen. Nog steeds is hij ernstig ziek, maar hij is er nog! Bij het afhandelen van de papieren vertelt mevrouw over haar hulp aan de zigeuners. Met onze steun kan ze best veel doen. De buren vinden het maar raar dat ze zigeuners helpt. FB IMG 1553537985737bb
Die mensen kunnen er toch ook niets aan doen, dat ze een ander kleurtje hebben, zegt ze. Daar zouden meer mensen eens rekening mee moeten houden. Vanuit de hoge zitpositie in de truck kijk je bij de mensen over de schutting. Wat je dan soms nog ziet laat zich met geen pen beschrijven. Met de zon vol op de voorruit naderen we Sadu. Hier brengen we de nacht door bij ons gastgezin, dat ons met grote blijdschap ontvangt. Meine en ik laten ons het al klaargezette biertje goed smaken voor we de goederen gaan lossen.

dinsdag 26 maart. Helaas, vandaag geen zon maar regen. Erg jammer maar we doen het er maar mee. Onze gastvrouw heeft ons, zoals altijd weer verwend met een heerlijke maaltijd en een goed ontbijt. Om acht uur starten we de vrachtauto en gaan we de bergen in. Het eerste adres is Agnita. Een sterk verouderde ambulance komt naar onze truck om de goederen naar het ziekenhuis te rijden. Dat gaat deze keer in twee keer! De volgende stop is Codlea. De goederen die we hier lossen worden door ons ontvangstadres nog verder vervoerd. Het gaat vandaag zo vlot dat we zelfs nog de gelegenheid hebben om de dozen voor Turda te bezorgen, die voor morgen op het programma stonden. Rond half zeven eindigen we de dag in Gura Ariesului. Bij deze familie staat de tafel al gedekt. Hier brengen we ook de nacht door.

woensdag 27 maart. Gisteren konden we zomaar gebruik maken van een nieuw stuk autobaan. Deze snelweg had al enkele jaren geleden gereed zullen zijn. Er wordt nog steeds aan gewerkt en zo hier en daar gaat er dus een nieuw stuk open. Vanochtend starten we op alles behalve asfalt! De weg naar het dorp Gura Ariesului is nog steeds niet verhard. Wolken van stof waaien op, want hier heeft het niet geregend. Ook de weg naar Sarmasu, ons eerste adres, laat veel te wensen over. Als we in Sarmasu aankomen staan er al veel mensen te wachten. Met behulp van ons contactpersoon worden de goederen uitgegeven. Johanna houdt secuur de lijst bij en ieder moet voor ontvangst tekenen. Voor een plaatselijke school hebben we meubels meegebracht. FB IMG 1553801266190cc Voordat we afscheid nemen van ons andere team drinken we nog gezamenlijk een kop koffie en gaan zij nog weer terug om enige bezoeken af te leggen. We rijden daarna naar Floresti om daar de laatste goederen af te leveren. We lossen onze spullen in de zigeunerwijk bij Marien Kroon. Vervolgens rijden we richting de grens. We zien onderweg nog best veel sneeuw op de bergtoppen. Afgelopen nacht vroor het ook nog twee graden. De lucht is nu geheel blauw en de zon schijnt. Heerlijk weer. Voor de zekerheid eten we onderweg, voordat we naar de grens gaan, onze warme maaltijd. Dit komt goed uit, want de rij wachtende vrachtauto's is bijna vijf kilometer lang. Na een uur zijn we dertien honderd meter opgeschoten. Het in onze ogen volstrekt nutteloze controleren door de Hongaarse douane irriteert iedere keer opnieuw. Als je bedenkt dat een vrachtauto met één chauffeur al gauw € 75 per uur kost......! Na drie uur kunnen we Hongarije in en na zo'n dertig kilometer stoppen we voor de nacht op een truckersparking. Morgen maar weer vroeg op en veel kilometers proberen te maken.

donderdag 28 maart. Het is afgelopen nacht koud geweest. De temperatuurmeter wijst nog -4 aan als we rond half zeven vertrekken. Gelukkig heeft de kachel in de Scania ons lekker warm gehouden. Al snel na de start zien we een personenauto liggen, die over de kop is gerold. Hierdoor hebben we een beetje vertraging. Bij Boedapest is dat wel even anders. Door wegwerkzaamheden is de weg die we willen rijden afgesloten. De alternatieve weg wordt natuurlijk ook door anderen gebruikt en dan laten zich de gevolgen raden...! We verliezen zo'n anderhalf uur. Het weer wordt steeds guurder. Bij Praag zijn we rond het spitsuur, maar het stroomt lekker door. We vinden onze rustplaats bij Nossen. Na het eten wordt het vroeg slapen, want morgen kunnen we dan ook weer vroeg starten. Morgenmiddag hopen we dan ook weer thuis te zijn bij onze families.

vrijdag 29 maart. Doordat we gisteravond vroeg zijn gaan slapen kunnen we vanmorgen heel vroeg het laatste stuk van onze reis aanvangen. Het verkeer zit niet tegen en zodoende hebben we om vier de oplegger en de trekker weer netjes bij de verhuurders tergugebracht en zijn we weer thuis. Het was een voorspoedige reis, waar we tevreden en met een voldaan gevoel op terugkijken. Met dank voor jullie aandacht, Sjoerd en Meine.

 

 

Verslag begeleiding.

zaterdag 23 maart. Zo het is acht uur en we hebben net ons geplande hotel in Hongarije bereikt.Het was een prima rit zonder oponthoud en met prachtig weer. Na 1.300 kilimeter en bijna 13 uur rijden is het nu tijd voor een koud pilsje en een warme maaltijd. Na hopelijk een goede nachtrust gaan we morgen richting Roemenië.

zondag 24 maart. Na een prima ontbijt stappen we om acht uur weer in de auto. Het is een beetje vreemd als we om kwart over zes bij het wakker worden de zon al zien schijnen. Dat is morgen weer anders omdat we vanwege de tijdzones onze horloges een uur vooruit moeten zetten. Het weer is buitengewoon, de temperatuur loopt op tot 22 graden. Oponthoud hebben we totaal niet en we rijden rond half twee Roemenië binnen. Even een tolvignet kopen en tanken en we gaan weer verder. Overigens kost een tolvignet voor één week 14 Lei, omgerekend ongeveer € 2,70. We rijden nu naar Floresti en halen bij Marien Kroon het bestelde Roemeense geld. Dit is het geld dat door Nederlandse families geschonken wordt aan hun Roemeense gezinnen. We blijven hier een uurtje. Marien en Yvonne zitten op dat moment midden in de door hun zelf verzorgde kerkdienst. Nadat we alles geregeld hebben, gaan we verder naar Ungheni, waar we ons vertrouwde hotel weer opzoeken. Rond half acht komen we hier aan en ook vanavond laten we ons verrassen door een inlands biertje en dito maaltijd. Het is even rekenen wat de maaltijd ons gaat kosten, maar voor vijftien euro zijn we alle drie verzadigd. Nu nog even de geldenveloppen vullen en dan kunnen we ons bed opzoeken om morgen weer op tijd paraat te zijn.

maandag 25 maart. Vanmorgen om acht uur verlaten we na een goed ontbijt ons Hotel Darina in Ungheni. Een groot hotel in de geest van onze Van der Valk. Ontbijt goed, diner goed, bedden goed en schoon, toilet goed en schoon, maar toch...... de kachel op de kamer kan alleen uit met een waterpomptang, de douchedeuren voorzichtig behandelen anders liggen ze eruit, de bediening van de wc-spoeling ligt al bij het eerste gebruik onder in het waterreservoir, .... Toch is het voor ons een goed hotel en erg betaalbaar. Wij gaan op weg naar Cornesti, waar we de bijna 300 voedselpakketten tellen en controleren, die er voor ons zijn klaargemaakt. Vervolgens gaan we naar Albesti, waar we de ingekochte medicijnen halen en sorteren op plaats en naam. De vrachtauto was hier gistermorgen al en is vanmorgen om 9 uur vertrokken naar Dumbraveni, Medias en Velt. Wij komen dus achter het transport aan en brengen het geld voor de gezinnen, die hiervoor in aanmerking komen. In Velt komen we onze chauffeurs voor het eerst tegen, zij hebben dan al op vier plaatsen gelost. We gaan ze nu vooruit en gaan naar Aura Denghel, ons gezin in Sibiu. Zij gaat als vertaler met ons mee naar mensen van de Dia-Sib. Deze diabetesvereniging moest noodgedwongen stoppen omdat ze de huur van het schamele onderkomen niet meer konden betalen. Ze proberen een ander goedkoper onderkomen te vinden, zodat ze de bijna vier honderd mensen weer kunnen helpen. Na dit bezoek gaan we naar Sadu, waar we nog een oude zieke mevrouw, die hulp krijgt van Jan en Japke Huisman, opzoeken. Het is acht uur als we klaar zijn en gaan dan naar ons overnachtingsadres en zitten we na de maaltijd met z'n allen nog een paar ontspannen uurtjes na met een biertje.

dinsdag 26 maart. Na een heerlijk ontbijt vertrekken we vanmorgen om 8 uur uit Sadu. We brengen onderweg onze gastvrouw Claudia naar haar werk en rijden dan naar het centrum van Sibiu om daar nog een paar pakketten af te leveren. Jaren terug konden we deze aflevering met de vrahtauto doen, maar dat is nu niet meer mogelijk. Er is daar zelfs voor een personenauto bijna geen parkeerplek meer te vinden. Het ziekenhuis in Agnita is ons volgende adres. Hier hebben de chauffeurs net de pakketten gelost als wij aankomen. We overhandigen de directeur een contract voor financiële ondersteunig, waar hij erg blij mee is. Over de dag verspreid bezoeken we nog een aantal gezinnen. Sponsors uit Nederland willen graag weten hoe de situatie binnen hun gezinnen is. En sommige gezinnen brengen we ook nog een tas met boodschappen. We bezoeken in de plaats Laslea een revalidatieziekenhuis. Het ziekenhuis heeft 30 bedden, maar er zijn 55 patiënten. Veel van deze patiënten kunnen niets betalen, maar ze worden wel behandeld en dat is heel bijzonder, want in bijna ieder ziekenhuis in Roemenië moet betaald worden voor de behandeling. Degene die het kan moet wel betalen en verder is men afhankelijk van giften en goederen. Alle patiënten hebben geen thuissituatie waar ze verzorgd kunnen worden. Allemaal hebben ze incontinentiemateriaal nodig en hieraan is een groot gebrek. Van de overheid krijgen ze totaal geen steun, maar wel een boete van € 1.500 omdat ze teveel patiënten hebben. Er liggen vijf of zes personen op een kamer van drie en dat mag niet. Ze hebben nieuwe matrassen nodig, maar die krijgen ze niet. Ze hebben een sterilisator, maar deze mogen ze niet gebruiken, want deze print geen informatie uit en handmatig vastleggen mag niet meer. Helaas krijgen ze geen nieuwe, en deze zelf betalen gaat ook niet, want deze kost € 4.000. (europesche regels???) Door personeelsgebrek werken ze soms twaalf tot veertien uur per dag om de zaak draaiende te houden. Een verpleegkundige is zowel ambulancechauffeur, verzorger als mecaniciën. Rond acht uur komen we aan bij ons overnachtingsadres in Gura Ariesului, waar de warme maaltijd en een verfrissend pilsje voor ons en de chauffeurs al klaar staan. Het was een dag met veel indrukken, die we ons in Nederland bijna niet voor kunnen stellen.

woensdag 27 maart. Het is al weer over achten als ik dit verslag schrijf. Vandaag een dag met niet alleen het lossen van pakketten, maar ook bezoeken van families en het kindertehuis in Odorheiu Secuiesc. We beginnen is Sarmasu, waar de pakketten direct achter de vrachtauto worden overhandigd. Hier gaan ook de schoolmeubels van de Trieme eruit en beginnen hier aan een tweede leven. We bezoeken het plaatselijke ziekenhuis en vragen om de originele recepten van medicijnen die alleen in Nederland verkrijgbaar zijn. Na het overhandigen van de pakketten en het sponsorgeld gaan we nog naar een paar arme gezinnen. Het valt ons op dat ook de gemeente hulp biedt. Twee gezinnen krijgen hulp om een kamer bij te bouwen. Dit zijn vier muren met een dakje en een deur, maar zonder ramen in de deur en het kozijn. Het afbouwen moeten ze zelf doen, maar het enige inkomen is de kinderbijslag van dertien euro per kind; dus afbouwen is niet mogelijk en gebruikt men de "kamer" voor de varkens. Na nog een bezoekje aan vrienden gaan we naar het kindertehuis. Dit is altijd weer emotioneel; hoe zeven zusters dit tehuis met 160 kinderen draaiende houden. Wij zien het jongetje dat, in september op de dag dat wij daar waren, bij het tehuis was binnengebracht en ontzettend verdrietig was. Nu loopt hij daar gelukkig en lachend rond alsof hij er al jaren woont. Een bijzonder moment is als we even in de kinderopvang mogen kijken terwijl de oudere kinderen in de kapel zitten. De oudere kinderen zijn ook actief bij de kinderopvang. Een ouder meisje heeft een jongetje van drie jaar onder haar hoede. Hij is er nog maar drie dagen en nog erg angstig. Hij is gebracht door zijn moeder, omdat ze door de vader, samen met de kinderen, op straat is gezet. We hebben vandaag kinderen gezien zonder ondergoed, zonder sokken en zelfs zonder schoenen. Wat zouden deze kinderen beter af zijn als ze worden groot gebracht in dit kindertehuis! Voor ons was dit in ieder geval weer een dag vol emotie.

donderdag 28 maart. Vandaag gaan we naar het dorpje Cotus. Hier op het schooltje hebben we ons voedselproject. 44 kinderen krijgen hier dagelijks een warme maaltijd, gefinancierd met ons project. Om hier getuige van te zijn moeten we er voor twaalf uur zijn. Opvallend is om te zien hoe de enthousiaste leerkrachten hiermee omgaan. Kinderen zijn kinderen en soms speels ondeugend, maar hier is een moment van orde. Ze staan allemaal in de rij om hun handen te wassen bij de enige wasbak, die er is, en krijgen dan een teken om aan tafel te gaan. Na ons bezoek aan Cotus gaan we nog naar Blaj, ruim honderd kilometer rijden en een dorp dat nogal buiten onze "standaard" route ligt. Hier komen we dus niet vaak. Maar er komen hier wel pakketten en dus ook vragen van Nederlandse sponsors. Het gaat soms maar om opheldering van onduidelijk geschreven brieven. Hierna zitten onze werkzaamheden erop en gaan we richting de grens met Hongarije. We zijn een kwartier voorbij de grens als we om negen uur op ons overnachtingsadres zijn. We zetten onze horloges nog even een uur terug voor we aan de nachtrust beginnen.

vrijdag 29 maart. Als we vandaag door Hongarije en Oostenrijk rijden, nemen we de week nog even weer door en laten de dingen, die het meest indruk op ons gemaakt hebben, de revue nog even passeren. Maandag hebben we louter de vrachtauto gevolgd en de geldenveloppen afgeleverd. Jammer dat de Dia-Sib (diabetesvereniging Sibiu) haar activiteien moet stoppen, doordat ze hun onderkomen niet meer kunnen opbrengen. We hebben respect voor de toch al oude dames, dat ze zich er zolang en zoveel voor hebben ingezet. We wachten af en ze weten dat ze op ons kunnen rekenen. Dinsdag bezochten we het ziekenhuis in Agnita en de kliniek in Laslea. Van deze laatste wisten we het bestaan, maar kennen niet hun nood. Sander jr. wist van zijn vader, dat we veel incontinentiemateriaal binnen krijgen, maar er om vragen was een moeilijk punt. Als we de kliniek bezoeken zien we de nood: 55 patienten, die allemaal luiers dragen, drie per dag. De meeste matrassen zijn totaal versleten. En de (hoes)laken envenzo. Sander had een patient uit een zo uitzichtloze situatie gehaald, waar deze zolang geen goede verzorging had gehad, dat er gaten van twintig centimeter doorsnee in zijn rug zaten. Na een paar maanden is er al zoveel verbetering, dat het draaglijk wordt. We mochten een vrouw van vijfenveertig bezoeken, die van hoog was gevallen en in coma ligt met een rustgevend muziekje, voor het geval ze toch iets mocht horen. Wat een geweldige kliniek en vooral het personeel dat deze mensen mag helpen! Een kliniek die in stand wordt gehouden door donaties van geld en goederen. De Roemeense overheid doet niets; alleen maar boetes opleggen. (€ 1.500 omdat het aantal van dertig patienten wordt overschreden). Er is dus gebrek aan geld voor het dagelijks eten, incontinentiemateriaal en beddengoed. Dit laatste slijt snel door het vele wassen. Woensdag bezochten we het kindertehuis. Hier waren ze erg blij met de vele kussens van een Nederlandse hotelketen, die hier nog een prima tweede leven hebben. We zagen het jongetje, dat in september was binnengebracht en veranderd is van een intens verdrietig jongetje in een blij en zelfstandig persoontje. In de kindercrèche was nu ook weer een jongetje van drie jaar, ogen vol van angst en bang voor iedereen. Maar ik hoop en vertrouw hem een volgende keer vrolijk terug te zien. Dit waren de "hot items" van de week.  Vandaag stoppen we in de buurt van Steigerwald. Morgen nog het laatste stuk naar huis.

zaterdag 30 maart. Vandaag onze laatste reisdag. We hebben deze week een aantal gezinnen bezocht en onduidelijkheden weggenomen. Nog niet vermeld is een ervaring op het kleuterschooltje in Cotus. De onderwijzers gaf aan dat haar werk daar lag. Ze heeft een kast vol kleding en zet waar nodig de kinderen onder de douche. Een klein meisje kwam na een weekend vertellen dat zij en haar moeder gehuild hadden omdat er thuis geen water was om te douchen. Dit was volgens het meisje echt nodig. De kleuterleidster zegt dat dit echt het begin is: de kinderen spreken hun ouders er op aan hoe het moet. De onderwijzers zijn zo betrokken bij hun werk, dat ze echt willen proberen deze kinderen een toekomst te geven. Omdat onze hulp niet alles op lost, is er een onderwijzer die financieel bijspringt.

Wij zijn inmiddels weer in de wereld van hectiek en hopen vanmiddag om drie uur weer thuis te zijn. Wij, Grietje, Sjikke en Gerrit hebben een dankbare week gehad met toch wel emotionele momenten, ondanks dat we daar inmiddels ook wel in gehard zijn.

 

Joomla templates by a4joomla