Novembertransport 2019.
Voor het laatste transport van dit jaar is de vrachtauto op donderdag 21 november weer met man en macht geladen. Ruime 1300 dozen met hulpgoederen zijn weer onderweg naar Roemenië. Deze keer veel kleding voor een aantal adressen in Roemenië, waar men zo vlak voor de winter weer heel erg blij mee zal zijn. Natuurlijk ook weer alle geadresseerde pakketten voor al uw bevriende families. De vrachtauto is op vrijdagmorgen vroeg vertrokken. De begeleiding hoopt zaterdag te vertrekken. Op maandag zullen zij elkaar weer treffen en samen deze rit in goede banen leiden. Zoals u van ons gewend bent, leest u op deze plek dagelijks een verslag van de chauffeurs en de begeleiding. We nodigen u weer van harte uit om mee te reizen!
Verslag vrachtauto.
Zaterdag/zondag.
Vrijdagmorgen om zes uur zijn we vertrokken uit Aldeboarn. De reis verliep voorspoedig en na ruim duizend kilometer hebben we een parkeerplek opgezocht even voor Brno in Tsjechië. Zaterdag om half zes hebben we de motor van de Volvo weer gestart voor nog eens duizend kilometer. Ook deze dag ging het voorspoedig, zodat we om half drie bij de Roemeense grens aankwamen. In drie kwartier hadden we alle formaliteiten afgehandeld en konden we beginnen aan de laatste 350 kilometer. We zetten hier de klok een uur vooruit en om negen uur kwamen we aan op ons overnachtingsadres in Ungheni. Hier hebben we de nacht doorgebracht en zondagmorgen om acht uur begonnen we aan de laatste kilometers tot ons eerste losadres in Albesti, waar we om kwart over negen arriveerden. Hier moet de auto 24 uur stil staan in het kader van de rijtijdenwet. Maandagmorgen beginnen we hier dus met het uitladen van de eerste pakketten.
Maandag. Na een rustdag gisteren was het vandaag hard werken om op zeven verschillende plaatsen de pakketten te lossen. Vanmorgen om acht uur hebben we de eerste pakketten gelost in Albesti en na het lossen in de andere dorpen waren we om zes uur in Sadu. Inmiddels is de auto voor tweederde leeg, omdat we vandaag op drie plaatsen veel "ongeadresseerde" kledingpakketten hebben gelost. In Sadu brengen we de nacht door bij ons gastgezin.
Dinsdag Vandaag zijn we om acht uur vertrokken vanuit Sadu naar het ziekenhuis in Agnita. Hier hebben we kledingpakketten, incontinentiemateriaal en sondevoeding en ander medisch materiaal gelost. Daarna zijn we doorgereden naar Codlea (een dorp vlakbij de grote wintersportplaats Brasov). Hier worden de pakketten overgeladen in een bestelbus, die de pakketten verder vervoert o.a. richting Moldavië. Nadat we hier gelost hebben moeten we nog viereneenhalfuur rijden tot het laatste losadres in Gura Ariesului. Hier komen we om kwart voor vijf aan, nog net voor het donker wordt. Hier overnachten we bij ons gastgezin. We hebben nog ongeveer anderhalve meter pakketten in de trailer, die we morgen nog op drie verschillende plaatsen moeten lossen.
Woensdag. Vanmorgen om acht uur vertrekken we naar Sarmasu om daar de pakketten rechtstreeks vanuit de vrachtauto aan de mensen uit te delen. Dit duurt dan ook wat langer. Hierna lossen we nog in Floresti en bij het laatste losadres in Osorheiu, twintig kilometer voor de grens. Om half vijf komen we aan bij de grens, waar we aansluiten aan een rij wachtende vrachtauto's. Deze blijkt later meer dan drie en een halve kilometer te zijn. Om kwart over zeven hebben we de grens gepasseerd en rijden we nog dertig kilometer verder naar een grote truckstop. Morgenvroeg willen we om vijf uur weer gaan rijden en hopen dan Duitsland te halen.
Donderdag. Wij zijn vanmorgen om vijf uur vertrokken uit Berettyoujfalu. Het regent en dan is het geen prettige rit van drie uur tot de autobaan. Op de rondweg van Budapest staat een file als gevolg van wegwerkzaamheden. Dit kost driekwartier. Tien kilometer voor de grens met Slowakije staat er weer een file, dit als gevolg van verscherpte grenscontrole. Rond half acht komen we aan bij truckstop Dresdner Tor. Hier blijven we staan voor onze laatste nacht. Morgen nog ruim 700 km en dan zijn we weer thuis.
Vrijdag. Vanmiddag om drie uur waren we, na een rit van 4600 km, weer terug in Aldeboarn. We hebben veel gezinnen voor de aanstaande winter blij kunnen maken met een voedsel- en/of kledingpakket. Het volgende transport gaat eind maart 2020.
Verslag begeleiding.
Zaterdag 23 november. Na het vertrek om zeven uur hebben we een heerlijke reisdag. Na ruim 1300 kilometer passeren we de Hongaarse grens. We hebben dan al een poosje gespeurd naar een mogelijkheid een Hongaars vignet te kopen, maar dar lukt op dit tijdstip alleen maar bij het eerste Hongaarse tankstation een aantal kilometers Hongarije in. Dan moeten we nog een stukje dezelfde weg terug. Het is negen uur als bij het hotel arriveren. Een kamer en een warme maaltijd zijn gauw geregeld en dus liggen we nog net voor elf uur in een heerlijk bed.....
Zondag 24 november. De wekker staat vanmorgen om zes uur zodat we om zeven uur aan het ontbijt kunnen schuiven. Het is koud geweest vannacht, heeft een beetje gevroren zelfs, maar nu staat de zon aan een strakblauwe lucht. We nemen de route door Budapest zodat we tot zo'n beetje de Roemeense grens alleen maar snelweg hoeven te volgen. Omstreeks een uur komen we aan bij de grens. Als we een vignet gaan kopen, valt het meteen op hoe heerlijk de temperatuur is. De thermometer geeft even later zelfs 16 graden aan! We volgen de vertrouwde wegen naar ons eerste klusje; het ophalen van het bestelde geld bij Marien en Yvonne Kroon in Floresti. Even snel bijpraten en meteen al een eerste schrijnend hulpverzoek. Een oudere man uit de zigeunerbuurt heeft vanwege longproblemen dagelijks medicijnen via een vernevelapparaat nodig. De huur van dit apparaat kost maandelijks zijn halve pensioen en dan moet hij de medicijnen ook nog betalen. Hoe houdt hij ooit geld over om van te leven? In de auto zoek ik later wat zo'n apparaat kost. Voor €115,-- (€139,15 incl.BTW) kan hij iedere maand zijn halve pensioen overhouden..... Wat is het leven hier soms hard en wreed..... Het is donker en niet echt fijn meer op de weg als we nog anderhalf uur verder moeten naar Ungheni. Hier regelen we om zeven uur eerst een bed en een hapje eten en gaan we dan de geldenveloppen nog vullen. En dan zal het allang weer bedtijd zijn....
Maandag 25 november. Vandaag staat de wekker opnieuw op zes uur en zitten we weer om zeven uur aan het ontbijt. Ons eerste adres is Cornesti, waar de 330 voedselpakketten klaar zullen staan en de Roemeense chauffeur ze kan inladen. Maar als we een kwartier gewacht hebben is er nog steeds geen actie. We bellen naar Nederland, waar het een uur eerder (en dus nog heel vroeg) is en na enige telefoontjes heen en weer blijken de pakketten, in verband met de presidentsverkiezingen van gisteren, in Valureni te staan. Vervelend, want dat is bijna drie kwartier terug.....
Dus een poosje later kunnen we alsnog de pakketten controleren en inladen. We gaan snel door naar Albesti waar de chauffeurs al het nodige voorwerk voor de medicijnverdeling hebben gedaan en we gauw klaar zijn. Dan gaan we naar ons eerste losadres in Dumbraveni. Hier is de stemming bedrukt, want de heer des huizes is opnieuw ernstig ziek. Natuurlijk zijn er de nodige problemen, die we even aan moeten horen en waar we soms wel en soms niet een oplossing voor hebben. De volgende bestemming is Medias waar we ook wat problemen oplossen en dan gaan we naar Velt. Hier zijn de chauffeurs net klaar met lossen. Zij gaan verder en wij geven de melkpoeder, geldenveloppen en medicijnen af en praten even kort met de contactpersoon. In Copsa Mica nemen wij de pakketten voor Sibiu over in onze auto en die gaan we vervolgens bezorgen. Het is dan inmiddels donker en dus wordt het rijden weer lastig. En dan is daar ineens een man met een witte pet.... Politiecontrole, en die pikken natuurlijk die buitenlandse auto er uit. Controle van alle papieren die we hebben en een half uur wachten of hij iets kan vinden om mogelijk een boete uit te schrijven. Dat lukt echter niet en dus krijgen we de papieren terug en kunnen we weer verder. Het is zeven uur geweest als we aankomen in Sadu. Hier laten we ons de warme maaltijd goed smaken en praten we gezellig bij met onze vrienden. Morgen wordt weer een lange dag want door alle oponthoud van vandaag hebben we geen bezoekjes aan families kunnen brengen en dus zetten we die voor morgen erbij op het programma.
Dinsdag 26 november. Vanmorgen start de dag met het alarm van de vrachtauto. Per ongeluk geactiveerd, maar het hele dorp weet meteen dat wij er vannacht hebben geslapen...... Na een heerlijk ontbijt nemen we afscheid van deze hartelijke mensen en brengen we onze gastvrouw naar haar werk in Cisnadie. Ze vertelt onderweg dat haar bedrijf overgenomen is door een Chinese investeerder. Voor de werknemers betekent het geen verbetering. Ze krijgen nieuwe contracten en moeten nu 10 uur per dag werken voor hetzelfde salaris. Geen discussie en wie klaagt, krijgt ontslag. Wij stellen ons voor dat dit in Nederland zou gebeuren. Bij ons is dit ondenkbaar.... In Agnita is de vrachtauto net geparkeerd en kunnen we voor het eerst deze week assisteren bij het lossen. We kijken nog even boven bij de directeur op zijn kamer. Wat een enthousiasme en bevlogenheid, het ziekenhuis heeft het moeilijk zo ver van andere steden, maar dankt zijn bestaan aan een bijzonder team dat hier leiding geeft.
In Albesti maken we een tussenstop om nog een pakket op te halen en dan kijken we even in de revalidatiekliniek van Laslea. Ook hier een zeer enthousiaste directeur die ons vertelt over zijn nieuwe mobiele kliniek. Hij heeft er 10 jaar aan gewerkt, maar nu is er een vrachtauto, vergelijkbaar met onze bevolkingsonderzoekbussen en daar willen ze de kleine dorpen mee intrekken. Het concept is helemaal nieuw in Roemenië, zelfs zo nieuw dat ze geen kenteken konden afgeven omdat niemand dit soort auto's kent....... De hoop is dat het over een half jaar kan functioneren. Er komt een laboratorium voor bloedonderzoek, een opticien en een audicien in de bus. Wat een vooruitgang voor de mensen in de dorpen die nu vaak verstoken zijn van medische hulp! In Velt bezorgen we nog medicijnen en in Bazna hebben we nog een zestal bezoekjes op de planning staan. Het laatste kan helaas niet meer doorgaan omdat het dan al donker is. De eerste familie bezochten we ook al in juni. Het zoontje van deze mensen heeft een operatie aan zijn heupen nodig en dankzij een sponsor kan dit nu doorgaan. Wat een vreugde en wat een enthousiasme in dit gezin waar ze echt proberen er ondanks hun ellende wat van te maken. Wat een contrast met het laatste gezin dat hulp krijgt, maar waar er nauwelijks iets aan de situatie lijkt te verbeteren. Ook dit gebeurt en hier hebben we helaas weinig invloed op...
Ons laatste adres van vandaag is Gura Ariesului, waar de vrachtauto net klaar is met lossen en we meteen aan kunnen schuiven aan de warme hap. Even weer gezellig bijpraten en de belevenissen van vandaag met elkaar bespreken en dan zal het al weer gauw bedtijd zijn. Morgen is het weer vroeg dag.
Woensdag 27 november. Na een koude en te korte nacht start de dag in dichte mist. Na een heerlijk ontbijt nemen we afscheid van ons gastgezin en dan laden we 10 voedselpakketten in onze auto, die we naar het losadres in Turda brengen. Helaas treffen we niemand thuis en dus moet er iemand over het hek klimmen en kunnen we de dozen achter het hek achterlaten. We hebben dan nog een tochtje van anderhalf uur door de mist voor de boeg en verbazen ons opnieuw over de rijkwaliteiten van onze medeweggebruikers. Hoezo inhalen in de mist? Regelmatig gaat het nèt goed..... In Sarmasu zijn de chauffeurs net klaar met lossen en delen wij de medicijnen uit. We nemen afscheid van de chauffeurs die nog naar Floresti en Oserheiu moeten en dan richting grens gaan en wij bezoeken hier nog een adres. In een donkere kamer bivakkeert een oud vrouwtje van 81. Haar man is 7 jaar geleden overleden en haar enige zoon brengt haar dagelijks een warme maaltijd. Het pad naar haar huis is nauwelijks begaanbaar. Vanaf oktober komt ze niet meer buiten. In tranen vertelt ze ons dat ze vanmorgen naar het ziekenhuis geweest is omdat ze zo'n pijn in haar rug had. Ze toont een tas vol medicijnen. Voor 10 dagen, maar dan is het geld op. Hoe moet ze dan verder nog rondkomen? Ik pak haar door reuma kromme vingers en voel de kou ook in mezelf optrekken. Ik denk aan de voorzieningen thuis en mijn dagelijkse werk. Wat een contrast en wat een wreedheid als je zo arm bent. We bezoeken nog een bevriend gezin in de zigeunerbuurt. Hachelijke avonturen want het heeft vannacht geregend en dus is de weg veranderd in een modderpoel. Dat vindt onze auto ondanks de winterbanden niet fijn en hij glijdt en slipt vast...... Als we terugkomen, lukt het toch om hem een stukje naar achteren te laten zakken. Blij met zo'n goede chauffeur! We besluiten ons bezoek aan Sarmasu met een bezoek aan het ziekenhuis. De dokter is sinds 8 uur vanmorgen vrij, maar zit ons al op te wachten en we praten even bij. Respect hoe men hier ondanks alles toch hoogwaardige zorg weet te leveren! In Mitresti en Sighisoara bezoeken we bekende families. Bij de eerste zijn we verbaasd dat hun huis nog niet is ingezakt. Wonderlijk dat het dak elke keer weer verder lijkt door te zakken. Maar wat moeten deze mensen dan? In Sighisoara is het bezoek aan onze vrienden veel te kort. Ze laten ons letterlijk niet meer los. Wat hebben we hier in de loop der jaren hechte vriendschappen opgebouwd en wat is het bijzonder om dit steeds weer te ervaren! Het is al vijf uur geweest en weer stikdonker als we onze weg vervolgen naar het kindertehuis in Oderheiu Secuiesc. We komen er om kwart voor zeven aan, net op tijd voor het avondgebed. Alle kinderen en nonnen verzamelen in de kapel en dan wordt er gezamenlijk gebeden. Bij de allerkleinsten zijn we getuige van het passen van door ons meegenomen kleding. Bijzonder en indrukwekkend om mee te mogen maken. We bezoeken nog het atelier waar de kinderen momenteel overdag hard werken aan de kerstkaarten. In de gang wordt de kerststal in gereedheid gebracht en de kinderen zijn overal aan het spelen of lekker aan het omhangen. Er ademt een sfeer van rust en geborgenheid en de zusters dollen vrolijk mee. En dan te bedenken uit welke milieus deze kinderen komen....... Het is er niet warm binnen, want het uurtje dat de kachel vanavond heeft gebrand, is niet genoeg om alles echt warm te krijgen.
Omdat "ons" vaste hotel wordt gerenoveerd, is het restaurant dicht en zoeken we elders in de stad een pizzarestaurant. Nog net voor tien uur checken we in bij het hotel en dan is de warme douche het eerste waar we naar verlangen en waar we dan ook al gauw gebruik van maken.
Donderdag 28 november. Vanmorgen kunnen we pas om acht uur ontbijten. Dat betekent verplicht uitslapen, iets dat ons geen van drieën lukt, maar het ligt wel erg lekker! Vandaag bezoeken we eerst het schooltje van Cotus, één van de projecten die ik persoonlijk heel bijzonder vind. De betrokkenheid van de onderwijzers bij deze kinderen is zo uniek. De kleuterjuf vertelt dat veel ouders niet kunnen lezen of schrijven en ook niet kunnen klokkijken. Regelmatig brengt ze om één uur een van de kinderen naar huis en vandaag komt er al een half uur eerder een moeder een kindje ophalen alsof het al tijd is. Voor de kerstvakantie gaat de school drie weken dicht omdat de overheid de kosten voor de verwarming niet kan betalen. De onderwijzers treuren daarom, drie weken in de thuissituatie vol agressie en alcoholmisbruik is veel te lang voor de kinderen. Als we tegen twaalven vertrekken, worden de warme maaltijden net bezorgd. Wat een fantastisch project. We hebben nog twee bezoekjes op het programma in Copsa Mica en omgeving. Hier zijn we maandag niet aan toegekomen, maar het is wel ruim anderhalf uur rijden. In Copsa gaan we in de blokkenbuurt op zoek naar een gezin. Bij een flat achteraan waar we iemand vragen, komt er meteen een man naar ons toe. Blijkt dat het de man van het gezin is dat wij zoeken! In Tirnava bezoeken we een oudere mevrouw, die om hulp voor een operatie aan haar oog heeft gevraagd. Maar we hebben deze week al zo veel mensen geholpen. Ze is verdrietig, maar gaat morgen wel naar het ziekenhuis, in de hoop dat ze haar toch wíllen helpen. Ons laatste bezoekje is aan een jong gezin in de drekbuurten van Bazna. De man heeft een draad van een betonnen hek in zijn oog gekregen en dreigt nu blind te worden. In nauw overleg met de sponsor heeft deze aangeboden dat zij de operatie voor €500 willen betalen. Dit geld mogen wij gaan brengen. De heer des huizes is voor een controle naar het ziekenhuis, maar zijn vrouw huilt tranen met tuiten om zoveel goedheid en ineens een mogelijkheid voor een toekomst van haar gezin. Als we vragen of we van het toilet gebruik mogen maken, zijn er opnieuw tranen, van schaamte deze keer. Het blijkt een hokje op de binnenplaats dat ze met 30 buren moeten delen en het is er zo vies dat het zelfs ons bijna te gortig is.... Het is vier uur als we weer rijden en onze klussen voor deze week geklaard zijn. Een volle week met dagen met te weinig uren, maar ook een week waar we met voldoening op terugkijken. Het duurt nog tot negen uur voor we Hongarije bereiken, na een zwaar tochtje door een donker, mistig en bij momenten nat Roemenië. Hier is het weer acht uur en de warme maaltijd gaat er weer prima in.
Vrijdag 29 november. Na een heerlijk ontbijt met echt vers brood vertrekken we om half negen richting Oostenrijk. De reis gaat voorspoedig en omstreeks het middaguur zijn we al bij Boedapest. Op de ringweg doen we even rustiger aan omdat het verkeer kalm aan doet in verband met wegwerkzaamheden. Vlak voor de grens met Oostenrijk drinken we een kopje koffie. Het is twee uur als we aansluiten in de rij voor de Oostenrijkse politiecontrole net over de grens. Het is dan nog steeds mooi zonnig weer. Eenmaal in Oostenrijk betrekt de lucht al snel en om vier uur wordt het al donker en regent het heel hard. Het turen in deze donkere nattigheid verveelt gauw en dus besluiten we de auto om zes uur maar aan de kant te zetten in Zuid-Duitsland. Hier genieten we van een heerlijke warme maaltijd en lonkt al snel het schone bed.
Zaterdag 30 november. Vanmorgen om 8 uur zitten we weer in de auto voor de laatste 900 kilometers op weg naar huis. In de auto praten we nog even na over deze toch wel weer enerverende week. De dagen zijn vol in zo'n week. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gebeurt er voortdurend iets. We kunnen ons nu op de terugweg nauwelijks voorstellen dat het echt vorige week zaterdag nog maar was dat we hier aan de andere kant van de vangrail reden.
We hebben alles goed kunnen afronden. Zo nu en dan wel even het programma aan moeten passen, maar al met al waren we toch dondermiddag "klaar" en konden we aan de terugreis beginnen.
Bijzondere ontmoetingen hebben we deze week mogen beleven.
In Albesti knuffelen we met de moeders van onze vrienden, respectievelijk 79 en 84 jaar. Liefdevol opgevangen door hun kinderen en goed verzorgd. Later in Sarmasu bezoeken we Regina, in een donkere kille kamer. In tranen, want pijn aan de rug en nu de medicijnen betaald zijn, is het geld op. Hoe moet het nu verder? Haar tranen komen binnen bij ons. We voelen ons machteloos, hier kunnen we nooit genoeg helpen. We hebben deze week ervaren dat we misschien wel meer aandacht moeten hebben voor deze groep ouderen. Gezinnen met kinderen hebben het ook zwaar, maar daar is naast de kinderbijslag en de sociale hulp toch soms nog een klein inkomen omdat een van de ouders zo nu en dan kan werken.
Ouderen ontvangen alleen de sociale hulp. Volgens de dokter in het ziekenhuis te weinig om van te leven, maar te veel om te sterven.....Juist daarom is ook het verhaal van dokter Oprean in het ziekenhuis van Laslea inspirerend. Hij is al 10 jaar bezig met zijn plan om met een mobiele kliniek de dorpen in te trekken en zo medische zorg voor deze groep ouderen mogelijk te maken. Nu heeft hij eindelijk een buitenlandse bevolkingsonderzoeksbus kunnen kopen en hij hoopt over drie maanden de apparatuur die er in moet voor elkaar te hebben en op pad te gaan.
Indrukwekkend zijn ook weer de bezoeken aan het kindertehuis- waar de warmte van zuster Angela, het bezoek aan de kapel en de kledingpasactie met de jongste kinderen een bijzondere ervaring zijn- en het schooltje van Cotus. Wat een liefde en betrokkenheid bij deze groep kinderen die veelal aan de onderkant van de samenleving functioneren.
In een aantal gezinnen worden we deze week geconfronteerd met medische problemen. Als je een ongeluk krijgt of om welke andere reden een operatie nodig hebt, is er maar één ding wat van belang is: hoe kom ik aan geld. Als dat geld er dan met hulp van een Nederlandse sponsor komt, draait een mensenleven volledig om en worden letterlijk deuren naar een toekomst geopend. Wat is het toch prachtig om namens u dit werk te mogen doen!
Een opsteker is het verhaal van de dokter in Sarmasu dat het de overheid eindelijk lijkt te gaan lukken om zigeunergezinnen uit de zigeunerbuurten te integreren in de "gewone" samenleving. Het gaat nog mondjesmaat en het liefst zou je alle zigeunerbuurten meteen sluiten, maar het begin is er!
Onze reis verloopt voorspoedig en zonder verder oponthoud. Om 3 uur passeren we weer de Nederlandse grens. In acht dagen tijd maken we ruim 5100 kilometer en die zitten ons best wel een beetje als vermoeidheid in het hoofd. Maar we hebben het met plezier gedaan en het is vast niet de laatste keer dat we voor een begeleidingsrit zullen gaan. De transporten liggen de komende maanden in verband met de wintermaanden even stil. De eerstvolgende inzameling voor het eerste transport van 2020 zal in de week van 28 en 29 februari zijn. Graag tot dan!