Eerste transport 2021
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat de laatste vrachtauto met pakketten vanuit Nederland naar Roemenie vertrokken is. Corona heeft alles veranderd en ook de transporten compleet stilgelegd. Gelukkig hebben we in het afgelopen jaar wel een aantal keren de gezinnen en projecten van geld en voedselpakketten kunnen voorzien. Hoe bijzonder dat dit door onze vrienden in Roemenië al drie keer volledig verzorgd is! Nu de regels steeds verder versoepelen en niet alleen in Roemenië, maar ook in Nederland, steeds meer mensen gevaccineerd zijn, hebben wij gemeend dat we weer een transport vanuit Nederland kunnen laten vertrekken. In de loods stond nog steeds een transport volledig klaar. Goederenpakketten voor de gezinnen, matrassen en ziekenhuismateriaal voor meerdere ziekenhuizen en instellingen en veel kledingpakketten. In de afgelopen weken zijn er de nodige voorbereidingen getroffen. Zo konden we op donderdagavond 3 juni met een klein groepje mensen volledig Coronaproof laden. Alle pakketten en andere goederen stonden keurig op pallets gestapeld, die zo de vrachtauto ingeschoven konden worden. Wel een zweterig klusje, zeker met de huidige temperaturen, maar rond half 9 was de auto volgeladen en konden de deuren weer dicht. Op vrijdag vertrok de auto naar Roemenië. Ze zullen alle adressen bezoeken, maar deze keer is er geen transport met voedsel aan gekoppeld. Over enkele weken hopen we nog een keer naar Roemenië te gaan. Dan met de pakketten die we tijdens de inzameling van eind mei hebben verzameld. Aan deze rit koppelen we dan wel weer een transport met voedselpakketten vanuit Roemenië. Dan hopen we ook weer Nederlandse begeleiders mee te kunnen sturen, maar dat laten we voorlopig nog even van de mogelijhkeden afhangen. Van onze chauffeurs zult u deze keer, net zoals u dat gewend bent, dagelijks een berichtje op onze site vinden. Zo blijft u op de hoogte van de belevenissen onderweg.
Donderdag 4 juni. Het is nu 18 maanden geleden dat wij met een vracht hulpgoederen naar Roemenië zouden gaan. Helaas kregen we te maken met Covid-19 en daar zitten we nu nog mee. Gelukkig konden de financiële hulp en de voedselpakketten, die in Roemenië worden samengesteld, wel doorgang vinden. Dit met dank aan onze goede contactpersonen in Roemenië, die dit mogelijk hebben gemaakt. Gelukkig nemen de besmettingen af en worden we gevaccineerd. Dit heeft ons doen besluiten om weer plannen te maken voor ons 1e transport na de Corona. Vanavond wordt de auto geladen en vrijdagmorgen gaan Herke Bijker en ik, Gerrit Samplonius vol goede moed naar Roemenië met een lading die grofweg bestaat uit kleding, pakketten gemaakt voor particulieren. Ook heel veel medisch materiaal, bedden, matrassen enz. voor ziekenhuizen en revalidatiecentra. Nog veel spullen voor een kindertehuis en spullen voor een school in Cotus. Dit is een grove opsomming van spullen die de auto vol maken. Net zo’n vracht, maar dan inclusief voedselpakketten, in Roemenië gemaakt, vertrek eind van deze maand. Ik ga proberen om dagelijks weer even bij te praten.
Vrijdag 4 juni. Vanmorgen zijn we goed gemutst op pad gegaan. Niet wetende wat ons te wachten vanwege Corona. Wij rijden zonder problemen Duitsland binnen, vervolgens langs een lange reeks Baustelles maar zonder files. Op de Oostenrijkse grens is er een speciale rijstrook voor vrachtverkeer, zij kunnen ongehinderd doorrijden. De strook voor personenauto’s en bussen staat vol en worden gecontroleerd. Wij rijden door naar een autohof in Haag in Oostenrijk en besluiten daar te stoppen. Met het tonen van het vaccinatiebewijs mogen we het restaurant binnen voor consumpties.
Zaterdag 5 juni. Het was vanmorgen vroeg dag, het 2e deel van de reis gaat eerst door Oostenrijk en na ruim 4 uur komen we aan op de Hongaarse grens. Hier staan veel auto’s voor de grens te wachten in verband met Corona. Het vrachtverkeer heeft ook hier vrij baan en kan gewoon doorrijden. Na het kopen van een tolvignet gaan we rond kwart over tien Hongarije binnen. Het is nu nog een uurtje of 6 rijden naar de Roemeense grens. Na een kleine controle, wegen en een vignet kopen rijden we zonder oponthoud Roemenië binnen. Door het passeren van de tijdsgrens mogen we de klok een uur later zetten. We rijden nu naar onze overnachtings plaats met een tussenstop voor een warme maaltijd, dat kan hier nog. Voor 2 personen drinken en een eenvoudige warme maaltijd betalen we 65 Lei. 1 euro is 5 Lei. Wij hopen vanavond rond half elf in Ungheni te zijn. Dan morgen nog ruim een uur naar ons eerste losadres, waar we maandag mee beginnen.
Zondag 6 juni. Als we vanuit Nederland vertrekken is het vrijdagmorgen 7 uur. Dan weten wij al dat we op zondagmorgen ergens tussen 9 en 10 uur op ons losadres zullen zijn, mits wij niet belanden in grote files of grenscontroles. Ook vandaag is dit weer het geval en zijn we om kwart over 9 in Albesti. Na een warm welkom en een welkome douche, is er weer veel om bij te praten. Er zijn in dit dorp 10 mensen overleden aan Corona, velen raakten het werk kwijt dus ook inkomen. Een gratis test is hier niet en er voor betalen is voor velen moeilijk, dus het gebeurt gewoon te weinig. Toch zien we veel vrijheden. Er wordt gewoon de hand geschud, in de restaurants heeft de bediening een mondkapje tot aan de neus en draag je als bezoeker een verplicht mondkapje, dan ben je in de minderheid. Vanmiddag hebben we nog een uitje, we bezoeken de Alltstad van Sighisoare, de stad waar het geboortehuis staat van Dracula. Een bijkomende zaak is dat een naburig stadje Bran, zich ook als geboorteplaats claimt. Soms denk je ……zou Dracula wel een geboorteplaats hebben. Het is in ieder geval erg toeristisch en de pizza is goed en lekker. Na een ontspannen dagje, beginnen we morgen om 8 uur met het lossen.
Maandag 7 juni. Vandaag is het lossen begonnen, waar we ook komen, het is overal blijdschap dat we elkaar weer kunnen zien na meer dan anderhalf jaar. Ons eerste adres is de revalidatie kliniek in Laslea. We krijgen nog een rondleiding en we hebben groot respect voor de mensen die er werken. Ze proberen een patiënt door revalidatie weer op de been te helpen, meestal mensen zonder enige familie, die aangewezen zijn op deze kliniek. Gelukkig krijgen ze ook hulp vanuit Amerika en ook wij dragen ons steentje bij. Misschien niet groot maar samen houden we deze kliniek draaiende. Toch komen er ook problemen boven drijven, die wij ook niet zomaar op kunnen lossen…. Grote wasmachines, een grote droger, diepvriezers, enz. Ze zijn allemaal meer dan 25 jaar oud en langzaam maar zeker vertonen ze gebreken.
Iedereen kan kleding gebruiken, de uitgifte lag lange tijd stil maar begint weer langzaam op gang te komen en we kunnen we ze verrassen met aanvoer van nieuwe kleding. Veel mensen zijn in de coronatijd in moeilijkheden geraakt en velen zien uit naar het transport van eind juni, als we ook weer voedselpakketten en ondersteunende financiën bij ons hebben. Bij ons laatste adres in Sadu, waar we overnachten, hebben we nog lang zitten praten over de Covid-19 problemen. Maar ook over de tijd dat we hier voor het eerst kwamen: een dorp in armoede zonder straatverlichting met grind of gravelpaden en nu langzaam opbloeiend tot een dorp, dat hoort bij deze tijd. Soms is het emotioneel als je de ontwikkelingen ziet, en dan ben ik blij dat we voor de mensen die nog niet zover zijn, nog iets kunnen betekenen. Ik kom hier nu 26 jaar, soms meerdere keren per jaar, en er zijn in die tijd hechte vriendschappen ontstaan.
Dinsdag 8 juni. Gisteren een drukke dag gehad. Wij hadden 9 losadressen en iedereen wou even bijpraten over de anderhalf jaar Coronatijd. In Sadu, onze overnachtingsplaats zijn geen besmettingen meer en de provincie kreeg de kleur groen. Daar zijn de kinderen gisteren voor het eerst weer naar school gegaan sinds een jaar. Iedereen erg blij, maar ook blij ons te zien en dan wordt anderhalve meter al snel een meter of minder, dus ook blij dat ik gevaccineerd ben. Vandaag kunnen we veel goederen afleveren bij het ziekenhuis in Agnita. Ook hier zijn ze erg blij met wat we brengen, toch zijn deze ontmoetingen wat zakelijker dan bij onze contactadressen. Na Agnita is het de plaats Cornesti waar we alle spullen kunnen lossen voor een School in Cotus. Zij brengen deze pakketten verder naar deze school. Ons laatste adres is Sarmasu, dit is onze enige losplek waar we nog op de oude manier lossen. De contact persoon in de auto en de pakketten direct uitleveren aan de mensen, die dan ter plekke voor de ontvangst tekenen. Wij overnachten bij vrienden en hebben dan nog een fijne avond. Nog even een ritje door Sarmasu. Eentje in de auto, de ander op een stoel op de laadbak en dan langs het politieburo door het dorp is hier geen probleem. We hebben een prima dag gehad en waarschijnlijk zien we na een paar weken uit naar een volgende ontmoeting……..wij noemen dit het Roemenië virus.
Woensdag 9 juni. Na een goede nachtrust vertrekken we rond half acht weer richting de grens met Hongarije. Op de route hebben we dan nog twee losadressen en komen we op een totaal van 15. Zoals de gehele reis, lijkt ook deze dag voorspoedig te gaan. Maar als vanouds staat er weer een file van vrachtverkeer van enige kilometers te wachten om de grens te passeren.Het is de Hongaarse douane die nog steeds alle papieren van de auto, id-kaarten en paspoorten wil zien. Controle in de auto en tussen de vracht en met dit alles ben je 2 uren kwijt. Volgens mij denken ze daar nog steeds dat er vluchtelingen in het ventieldopje kunnen zitten. We vertrekken rond drie uur van de grens en wij hopen rond tien uur vanavond stil te staan in Oostenrijk tussen de Hongaarse grens en Wenen.
Donderdag 10 juni. Vandaag is het weer een dag van lange afstanden rijden. We komen van voorbij Wenen en hopen een groot deel van Duitsland door te komen. Tijd dus om de week nog even door te nemen en ook deze week gingen veel gesprekken over Corona. Heel veel mensen voelen zich vrijer nu ze gevaccineerd zijn, anderen vinden dat ze goed gezond zijn en vaccineren overbodig is. En dan hebben we nog een categorie die geen vertrouwen hebben in doktoren en overheden. Natuurlijk mag iedereen zijn eigen mening naar voren brengen, maar ik ben blij dat ik 2 keer gevaccineerd ben. Als je elkaar meer dan 20 maanden niet hebt gezien, dan is anderhalve meter afstand moeilijk en ga je niet vooraf vragen wat hun status is. Op de heenreis konden we in Duitsland gewoon een maaltijd bestellen in het restaurant en dit nuttigen in een partytent…..geen probleem op een zomerse dag. In Oostenrijk op de heenreis geen problemen alleen voor het restaurant is het nodig het vaccinatiebewijs te tonen alvorens plaats te nemen. In Hongarije zijn volgens ons de mondkapjes al op, niemand die ze draagt, zelfs douaniers die alles en iedereen controleren dragen geen masker. In Roemenië zie je kinderen naar school gaan met een kapje op. De oudere generatie draagt het bij zich, heeft het om de nek of draagt het onder de neus. Vanmorgen trof Herke iemand in een tankstation (werknemer) die vertelde dat hij een fout masker droeg en geen gebruik mocht maken van de toiletgelegenheid. Hij moest een ander masker kopen….nee niet voor 30 cent maar voor € 3,- . En dan komt de volgende discussie op gang…..moet ik deze investering zelf betalen of kan ik dit declareren bij de stichting…..ik gaf aan dat ik dit binnen het bestuur moest bespreken en dat het niet eenvoudig zou zijn.....maar om te versnellen doe ik het aanbod voor het delen van de kosten, maar dan heeft de stichting wel recht op de helft van het mondkapje.…. De deal is niet doorgegaan, maar geeft wel aan waar wij ons dagelijks mee bezig op de lange ritten. Overigens, het mag gezegd, in al die jaren dat we samen gaan doen wij dit in volle harmonie, met natuurlijk over en weer een stekelige opmerking als we een foutje maken, dit maakt dat we deze reizen met plezier volbrengen.
Vrijdag 11 juni. De laatste dag van onze reis is aangebroken. Het is half vijf als de wekker gaat, dus kunnen we nog voor de middag thuis zijn.
Het was een reis met veel asfalt maar ook een reis waar veel asfalt ontbrak en waar grote stofwolken ons het zicht ontnamen. Onze lijfspreuk is: “Waar het asfalt ophoudt daar beginnen wij". Deze spreuk zal snel verdwijnen, in Roemenië zijn ze in rap tempo bezig met de verbetering van de infrastructuur. Je ziet er gigantische werktuigen vierbaans wegen aanleggen, dwars door het gehele land. Opvallend dan te zien dat naast deze bouwwerken boeren bezig zijn met ėėn paard en een éénscharige ploeg hun land aan het bewerken. Het lijkt dat er nu, ruim 30 jaar na de revolutie, pas vooruitgang wordt geboekt. Veel mensen hebben nog hulp nodig, vooral na de Corona…… geen werk, geen geld. Wij zijn blij dat we weer wat hulp konden bieden. Bedankt voor de vele reacties en duimpjes. Wil je meer weten over ons werk, je kunt terecht op www.gfd-roemenie.nl.