Novembertransport 2021
Het zijn spannende weken geweest na de inzameling deze keer. Kunnen we wel of niet naar Roemenië gaan en blijft iedereen die zou gaan gezond? Daarnaast moesten, net als anders natuurlijk, alle regelzaken en papieren weer in orde gemaakt worden. Maar ondanks alle oplopende coronacijfers in Nederland, lijkt het in Roemenië nog gunstig en kunnen we er dus ook nog gewoon naar toe reizen. Donderdagavond is de vrachtauto weer geladen. Dat doen we al een poosje waarbij alles op pallets staat. Op deze manier hebben we minder mensen nodig en kunnen we beter afstand houden. Maar ook in Roemenië werkt het heel plezierig dat alles op pallets gelost kan worden. Naast de geadresseerde pakketten voor de gezinnen, hebben we ook veel kleding mee kunnen nemen en voor het ziekenhuis in Agnita een serie bedjes voor de allerkleinsten. Vrijdagmorgen in alle vroegte zijn Gerrit Samplonius en Pieter van Steinvoorn met de vrachtauto vertrokken. Zaterdag zal ook de begeleiding vertrekken. Dit zijn deze keer Sjoerd van der Meer en Sjikke Havinga. Zoals u van ons gewend bent, leest u hier dagelijks een verslag van de belevenissen onderweg.
Verslag chauffeurs.
Zaterdag 20 november. Vandaag waren we al weer vroeg op pad. Rijden in deze tijd van het jaar betekent veel in het donker rijden en als het dan ook nog motregent lijkt het daglicht geheel weg te blijven.Rond 9 uur vanmorgen reden we op Wenen aan, vanaf de berg heb je dan een prachtig uitzicht over deze stad. Zo ook vandaag; precies op het goede moment kwamen we uit de mist en was het zonovergoten en bijzonder helder. Na Wenen is het nog een uurtje naar de Hongaarse grens en was de dichte bewolking weer teruggekeerd. Om een woud aan tolkastjes, met voor ieder land een eigen systeem, voor het raam van de vrachtauto te voorkomen, is er nu een tolkast voor vele landen van Europa. Zo kunnen we, als deze geactiveerd is, gewoon doorrijdenen krijgt ieder land zijn deel. Hongarije zou op de onze ook geactiveerd zijn, maar werkte niet. Na wat telefoontjes en een half uur wachten besloten we maar weer ouderwets een vignet te kopen voor € 125,-. Terug bij de auto bleken ze vanuit Nederland alsnog de tolkast te hebben geactiveerd. We hebben hem maar snel van het stroom gehaald om dubbele betaling te voorkomen. De reis door Hongarije verliep verder prima. het weer werd steed mooier, maar een nadeel is dat het om vier uur al weer donker is. Bij de Roemeense grens was het behoorlijk druk met twwe rijen vrachtauto's en zoals gewoonlijk sta ik dan in de verkeerde rij. Maar de controle was niet overdreven, identiteitkaart en autopapieren laten zien en de QR-code. Na driekwartier waren we in Roemenië en na weer een vignet te hebben gekocht reden we Roemenië in. We verzetten de klok een uur en gaan dan van kwart voor zes naar kwart voor zeven. Rond kwart over tien verwachten we op onze overnachtingsplaats te staan. We hebben een kamer geboekt, zodat we ons kunnen douchen omdat we zo weinig mogelijk gebruik willen maken van particuliere gezinnen.
Zondag 21 november. Vandaag is het onze vrije dag, tenmiste als we op onze rustplaats in Albesti aankomen. Dus na de gebruikelijke nachtrust van tenminste negen uren, de auto vanmorgen maar weer gestart om de laatste twee uren te rijden. Dit moet vroeg omdat de vrachtauto 24 uren stil moet staan (tenminste de chauffeurs). Onze aankomsttijd staat gepland tussen negen en tien uur. Klokslag negen uur staan we stil. Dit zal de laatste keer zijn, dat we dit dorp bezoeken. De predikant, die ons gastadres is, gaat met pensioen en verhuizen. Er is nog geen nieuwe predikant die de kleding en vooral het broodproject kan voortzetten.Voor zij in dit huis kwamen wonen, woonde er al een predikant, maar dat was in de Ceausescu tijd. De predikant van nu kwam er wel eens op bezoek, maar mocht binnen niets zeggen. De geheime dienst had in de woning microfoons hangen en één verkeerd woord was genoeg om een forse boete te krijgen. Onze predikant zat altijd naar de radio te luisteren, maar alleen als de kinderen sliepen, zodat zij niets konden vertellen. Het hoofdstuk in Albesti sluiten we af en we hebben vanmiddag nog gekeken naar een parkeerplaats voor de vrachtauto in Sighisoara, hun nieuwe woonplaats. Wij blijven wel contact houden, want zij blijft voor ons de medicijnen regelen voor ongeveer € 1.000,- per rit. Een woord van dank is dus deze keer zeker op zijn plaats. Morgen meer.
Maandag 22 november. Vandaag zijn we begonnen met het lossen, op ons overnachtingsadres is dit kleding en alle pakketten voor het kindertehuis in Osorheiu Secuiesc. Hierna lossen we nog kleding bij een paar kerken en pakketten en kleding bij ons contactadres in Dumbraveni. Hiervoor nog bij de revalidatiekliniek in Laslea. Bij ons losadres in Velt wordt nog eens weer duidelijk hoe het is gesteld als men hier met Covid in het ziekenhuis komt. Dan is het toch goed te weten dat we in ons land niet ontevreden hoeven te zijn. Bij ons laatste en overnachtingsadres zijn ze in rouw, want hun gezonde zwager is overleden aan Corona. Toch is er grote twijfel, de medicatie die hij kreeg zou moeten helpen, maar met de toegevoegde medicijnen werd hij steeds zieker. Als deze waren uitgewerkt voelde hij zich weer goed, toch bleven ze de medicatie geven en is hij overleden. We overnachten er deze keer niet, maar zoeken een hotel in de buurt. Onze ervaring is dat in het donker rijden in november opppassen geblazen is. Veel wandelaars en fietsers zonder verlichting op de grote weg. Veel paard en wagens onverlicht, maar ook auto's. Morgen maar weer verder.
Dinsdag 23 november. Vandaag beginnen we de dag met regen. Waar we ook komen, de wegen en paden zijn verschrikkelijk vies. Ons eerste adres is het ziekenhuis in Agnita. Natuurlijk gaan we niet naar binnen vanwege de Covid. Onze koffie schiet er dus bij in en we handelen buiten ook alle papieren af. Hierna gaan we naar ons verste adres Codlea, dit ligt vlakbij de wintersportplaats Brasov. Helaas hebben we vanwege de laaghangende bewolking geen uitzicht op de bergen. Daarna lossen we nog twee adresssen en staan we om zes uur op onze overnachtingsplaats. We gaan morgen de laatste drie adressen langs en hopen morgen in de namiddag of avond weer richting grens te gaan.
Woensdag 24 november. Vanmorgen beginnen we aan onze laatste losdag. Sarmasu bereiken we om kwart voor negen en dan staan de eerste mensen al te wachten, het is er koud , de temperatuur is dan nog onder het vriespunt. Na ruim een uur laten we veel mensen achter, die een pakket mee naar huis mogen nemen. Na twee uurtjes rijden stoppen we in Floresti bij Marien Kroon. We lossen er en gaan nog even gezellig zitten met Marien, die broodjes heeft gehaald en de koffie is warm. Marien en Yvonne werken al jaren in de arme wijk van Floresti, vaak ook met groepen jongeren uit Nederland, maar door Corona kon dit nu niet altijd. We hebben hierna nog één losadres in Oserheiu. Hier lossen we de laatste vijftig kledingpakketten. Dan op naar de grens, waar we aankomen om kwart voor vijf en zoals "normaal" staan we weer in een drie kilometer lange file van vrachtauto's te wachten om Hongarije binnen te komen. Nog steeds is dit mogelijk binnen de vrije Europese landen, maar Hongarije heeft dit nog steeds niet meegekregen. Gezellig; vier uren wachten voor twee minuten controle.....
Donderdag 25 november. Na een grenspassage van vier uren gisteren om vanuit Roemenië Hongarije binnen te rijden, hopen we dat dit vandaag beter gaat. Na een goede nachtrust gaan we vanmorgen om kwart over zes van start. Het weer is prima met een temperatuur van een paar graden onder nul. Er gebeurt deze dag niet zoveel en we zien nog even terug op de reis. Het was een prima reis met van alle kanten de nodige voorzichtigheid vanwege de Corona. Het was een reis waarin het brengen van de pakketten centraal stond en waar de contacten met de lokale bevolking zo veel mogelijk is vermeden. De reis was prima, maar toch met een onvoldaan gevoel. Zo rijden we verder door Hongarije en Oostenrijk en passeren zonder enig oponthoud de grenzen en rijden na tien uren Duitsland binnen en proberen nog enkele uren door te rijden.
Vrijdag 26 november. Nog de laatste update van deze reis. Het belangrijkste van onze ritten is ons verblijf en de activiteiten in Roemenië en bij het evalueren van de ritten gaat het ook over ons verblijf in Roemenië. Toch is de reis naar en van Roemenië wel van belang. Het is in tijd meer dan de helft van de rit. En als op deze heen- en terugreis geen problemen voordoen, dan is dat mooi meegenomen. Als chauffeur maak je deze kilometers wel degelijk mee en ben je blij dat het goed verloopt. Voor ons als chauffeurs is deze rit vlekkeloos verlopen en om vier uur vanmiddag zijn we thuis en hebben we de vrachtauto weer afgeleverd bij Van 't Blik in Akkrum. Pieter en ik willen jullie bedanken voor de duimpjes en reacties op het verslag van onze reis. Wilt u meer weten over het werk van onze stichting of misschien ons zelfs steunen, kijk dan rond op deze website. (www.gfd-roemenie.nl)
Gerrit Samplonius en Pieter van Steinvoorn.
Verslag begeleiding.
Zaterdag 20 november. Vanochtend vroeg zijn we via Duitsland en Oostenrijk naar Hongarije gereden. Zonder oponthoud en met redelijk goed weer waren we rond 19 uur in Hegyeshalom. De keuken in ons hotel was inmiddels gesloten, maar bij een nabij gelegen restaurant nuttigen we een prima warme maaltijd. Nog even de dag doornemen en dan slapen. Morgen weer vroeg op.
Zondag 21 november. Ook vanochtend gaat de wekker erg vroeg. Na het ontbijt vervolgen we onze reis. Helaas is het mistig, zelfs erg mistig. Het zicht is minder dan 70 - 80 meter. Gelukkig is het niet druk. Door het slechte zicht missen we bij Boedapest de afslag om rond de stad te rijden. We belanden midden in de stad, maar met hulp van de navigatie gaat het vinden van de route super goed. Mooi dat het zondag is, velen zitten in de kerk of slapen uit. We laten Boedapest snel achter ons, misschien zelfs nog sneller dan via de rondweg. Rond half één bereiken we de Roemeense grens. Even aansluiten in de rij, paspoort en QR-code controle en we mogen het land in. In Roemenië schijnt een heerlijke najaarszon. Het Roemeense geld halen we in Floresti. En dan gaan we op zoek naar een slaapplaats. Die vinden we langs de weg naar Tirge Mures. Hotel A3. Dan is het tijd om een biertje te drinken en een warme maaltijd te nuttigen. Later nog het geld verdelen en in de, alvast geadresseerde, enveloppen stoppen. Deze kunnen we dan de komende dagen bezorgen bij de ontvangstadressen.
Maandag 22 november. Het was een goede nachtrust, helaas wordt het ontbijt pas om acht uur geserveerd. Dat is voor ons te laat en daarom eten we nog maar een broodje uit eigen voorraad. Om acht uur controleren we de door Annemarie gereed gemaakte levensmiddelenpakketten. Het zijn er inderdaad 305 stuks. Ook de inhoud klopt, hoewel we Annemarie volledig vertrouwen, toch even de controle. Rond tien uur arriveren we in Albesti. Lekker, de koffie staat klaar. De door onze contaktpersoon geregelde medicijnen sorteren we voor de juiste ontvangers. Het is de laatste keer op dit adres. De dominee gaat met pensioen en moet dan verhuizen. Ze gaan in Sighisoara wonen. De nieuwe dominee is nog niet bekend, dus we weten niet of de hulpverlening in dit dorp wel of niet wordt voortgezet. In Dumbraveni ontmoeten we de chauffeurs, ze zijn net klaar. Na Medias treffen we in Velt een nog van slag zijnde gastvrouw. Nog geen week geleden heeft ze brand gehad in de keuken. Gelukkig is het goed afgelopen, maar het is erg spannend geweest. Vanuit Velt rijden we direct naar Sibiu. De chauffeurs nemen onze taak in Copsa Mica over en wij nemen de spullen voor Sibiu voor hen mee. Daarna gaan we naar Sadu.Helaas blijven we deze keer niet overnachten in Sadu. Vanwege de pandemie hebben we zo besloten. Een zwager van onze gastvrouw is twee weken geleden overleden aan Covid-19. Onze gastvrouw is volledig overstuur als ze ons ziet en blijft maar huilen. Ze vindt het heel erg dat we in deze tijd leven en daardoor geen gebruik kunnen maken van haar fantastische gastvrijheid. We laten haar emotioneel achter.... Ook bij ons en de chauffeurs laat het een indrukwekkend gevoel achter.
Dinsdag 23 november. Nadat we in de nacht alle indrukken verwerkt hebben, starten we de dag weer vroeg. Het hotel heeft geen ontbijtservice, dus drinken we een kop koffie in een restaurant en eten in de auto de laatste broodjes die we uit Nederland meegenomen hebben. Door de regen- wat is het dan toch altijd meteen triest in dit land- rijden we naar het ziekenhuis van Agnita. In de vrachtauro zitten een aantal kinderbedjes waar ze erg blij mee zijn. We hebben ze wel, maar ze zijn roestig en erg oud volgens de directeur. In de ambulance laden ze alle dozen met verband- en jncontinentiemateriaal en sondevoeding. Ze moeten meerdere keren rijden en ook hier zijn ze erg blij mee. De vrachtauto vertrekt naar Codlea en wij gaan bij een bank een verlenging voor de bankrekening regelen. Wij gebruiken die om de bedragen voor de financiële ondersteuning mee te kunnen opnemen en van tijd tot tijd moet de identiteit opnieuw vastgesteld worden. Hoewel ze het in eerste instantie niet echt lijken te begrijpen, worden er toch een aantal papieren ingevuld en hopen we maar dat het nu goed is. In Sighisoara moeten we medicijnen afleveren bij een gezin. De vrouw des huizes ligt echter op bed met een longontsteking als gevolg van Corona. We besluiten de medicijnen aan het hek te hangen zodat haar man het daar vandaan kan halen. Het is nog ruim een uur rijden naar het kindertehuis in Oderheiu. Zuster Emilia is een aantal dagen niet aanwezig en dus heeft Michaela het druk. Ze ondertekent onze papieren en we zijn blij dat we weer snel verder kunnen gaan. In Mitresti bezorgen we wat boodschappen, medicijnen en melkpoeder aan het hek. De situatie is mogelijk nog slechter dan anders, maar ze blijven lachen. Onze laatste bezoekjes zijn in Sarmasu. Eerst bij onze contactpersoon, waar morgen de vrachtauto de laatste pakketten brengt en tenslotte nog bij het ziekenhuis waar we met de dokter een gesprek over Corona hebben. Het is dan inmiddels al lang weer donker. Nog weer een uur rijden door de duisternis en dan zijn we in het hotel waar we ook zondagavond al hebben geslapen en waar onze chauffeurs al op ons wachten. We eten een heerlijke maaltijd en praten onder het genot van .......gezellig even bij met onze chauffeurs. Morgen nog een aantal bezoeken op het programma, maar eerst nog een lekkere nachtrust.
Woensdag 24 november. Vanmorgen vertrekken de mannen van de vrachtauto al vroeg. Zij regelen eerst nog de pakketten voor Turda. Wij slapen dan nog, we worden pas om kwart over 7 wakker, wat een heerlijke nacht. Na een snelle douche schuiven we aan voor een ontbijt. Het is onder nul buiten en dus moeten er eerst nog autoruiten ontdooid worden. Dan rijden we naar Cotus. In dit dorp ver voorbij het asfalt wonen voornamelijk zigeuners. We ondersteunen hier een maaltijdproject voor de schoolkinderen. We zijn mooi op tijd om het uitdelen van de maaltijden mee te maken. Wat is dit een bijzonder project, deze kinderen krijgen een toekomst en de onderwijzers stralen zo veel liefde en betrokkenheid uit dat we er gewoon van onder de indruk zijn. De juf vertelt dat er onlangs een 9-jarig meisje is overleden aan vermoedelijk Corona. De kinderen zijn er van in shock en ouders durven de kinderen niet naar school te sturen. Wat veroorzaakt dit toch een ellende in zo'n dorp als dit, waar iedereen dicht bij elkaar woont, en hygiëne een onmogelijk woord is. Vanaf hier hebben we nog één adres op ons lijstje staan. Op het contactadres in Gura Ariesului bezorgen we de geldenveloppen, medicijnen en 1.000 euro voor een broodproject. We drinken er nog een lekkere kop koffie en hebben dan nog ruim vier uur door het donker tegoed. We kunnen ons blijven verbazen over de rijstijl, de slecht of niet verlichte voertuigen en de plotseling in het donker opdoemende voetgangers, die we soms nog maar ternauwernood kunnen ontwijken. Om acht uur komen we bij de grens waar dan inmiddels een file van vijf kilometer vrachtauto's staat. Wij hebben daar aan onze kant geen last van. Wel van enorm norse en onvriendelijke douaniers die ons uiteindelijk zonder veel gedoe het land binnenlaten. Het is dan nog een klein half uurtje naar ons overnachtingsadres. Als wij net de warme maaltijd op hebben, komen ook de chauffeurs binnen. Blij dat we alle vier weer zover zijn. Nu nog twee volle dagen rijden om weer thuis te komen.
Donderdag 25 november. Vanmorgen zitten we om zeven uur aan het ontbijt. Een uurtje later rijden we bij een temperatuur van rond het vriespunt de Hongaarse mist in. Het wordt een lange dag van alleen maar kilometers maken en het biedt ons de gelegenheid de afgelopen week nog even door te nemen. Het is een goede week geweest. We hebben, als altijd, weer veel mensen kunnen helpen en erg blij kunnen maken. Maar in tegenstelling tot de ritten van juni en september, stond deze rit toch wel erg in het teken van Corona. Op meerdere plekken hadden mensen Corona gehad en er zijn zelfs mensen aan overleden. Zoals Corona de hele wereld in zijn greep heeft, is het ook binnengedrongen in onze manier van werken. Dat zorgt er gelukkig niet voor dat de mensen verstoken blijven van hulp, maar haalt voor ons wel een beetje de glans van deze week. Jammer, maar we hopen net als overal in Roemenië, op betere tijden. Vlak voor de Hongaars - Oostenrijkse grens drinken we nog een kop koffie met de chauffeurs. We zijn benieuwd naar wat Oostenrijk ons brengt, want er is een lockdown en de regels zijn fors aangescherpt. Verder dan verklaren dat we Nederlanders zijn hoeven we echter niet. Aan het eind van de middag naderen we de Duitse grens. Ook hier geen extra controle. We rijden nog een klein stukje door het berijpte en witte Duitse landschap en zoeken dan een slaapplek voor de laatste nacht. Morgen nog het laatste stuk naar huis.
Vrijdag 26 november. De laatste twee dagen van onze reis zijn niet de interessantste. Veel asfalt gaat onder onze wielen door. Vandaag de laatste kilometers naar huis. Eind van de middag zijn we in Joure. Toch bijzonder dat je na zo'n vijfduizend kilometers te hebben afgelegd, ongeschonden terug bent. Wij danken jullie voor de belangstelling en reacties.
Hopelijk kunnen we in maart weer onze transporten starten. Houd onze website in de gaten!
Sjikke Havinga en Sjoerd van der Meer.