Maarttransport 2022.

Het is al weer vier weken geleden dat we onze eerste inzameling van dit jaar organiseerden. We hebben het transport een week uitgesteld omdat het moeilijk was om twee chauffeurs te vinden. In de tussentijd werden ook nog eens de helft van onze bestuursleden door Corona getroffen, dus dat weekje extra kwam ons nu heel goed uit. In de loods staan weer de gebruikelijke hoeveelheid pakketten voor de gezinnen in Roemenië klaar. Deze keer zullen we ook een stapel matrassen en dekens meenemen die zullen worden uitgedeeld aan vluchtelingen uit Oekraïne die naar Roemenië gevlucht zijn. Eerder stelden we al een pallet vol dozen met medische goederen beschikbaar voor een ziekenhuis in Oekraïne. Uiteraard doen ook wij ons uiterste best om te helpen waar het nodig is. In dit transport gaan er verder nog ziekenhuismatrassen mee en een industriële wasmachine voor de revalidatiekliniek in Laslea. Hoe bijzonder dat we op de valreep een grote gift kregen waarvan we deze konden aanschaffen. Afgelopen maandag is hij opgehaald en de vreugde in Laslea is groot omdat de wasmachine die ze nu hebben, zo oud is dat hij het ieder moment kan begeven. Verder zullen er ook nog de nodige dozen kleding meegaan voor diverse adressen in Roemenië. We gaan laden op donderdag 31 maart en de volgende dag vertekken onze chauffeurs Gerrit Samplonius en Johannes Brouwer. Zaterdag vertekt ook het begeleidingsteam dat deze keer bestaat uit Sip en Aaltje de Haan en Sjikke Havinga. Zoals u van ons gewend bent, vindt u hier dagelijks een verslag van de belevenissen onderweg. 

Verslag chauffeurs.

Donderdag 31 maart. Vanavond hebben we de eerste vracht geladen voor Roemenië. Het gaf een dubbel gevoel nu bijna alles is gericht op Oekraïne. Toch willen we onze projecten en mensen blijven ondersteunen. Maar vergeten wij ook Oekraïne niet. In de tweede week van de oorlog hebben wij al ongeveer 50 bananendozen vol medische goederen meegegeven aan een Oekraïense chauffeur voor het ziekenhuis in Lviv. Om de auto vol te krijgen heeft hij toen ook nog eens 50 dozen kleding meegekregen. Nu nemen we matrassen, dekbedden en dekens mee naar Marien Kroon in Floresti. Deze zijn voor de Oekrainse vluchtelingen in de omgeving van Floresti. Verder rijden wij onze gebruikelijke route, met een verscheidenheid aan spullen en voedselpakketten. De voedselpakketten zijn al in Roemenië; deze worden daar samengesteld en een Roemeense transporteur rijdt met ons mee totdat wij zelf de ruimte in de auto hebben om ze over te laden. Omdat ik zelf weer mee ga, probeer ik ook dagelijks weer een verslag je en wat foto’s te maken en deze met jullie te delen.

Groet van Gerrit Samplonius en Johannes Brouwer.

Vrijdag 1 april.  Wat een lenterit had moeten worden, met een korte broek in de tas, begint met kou en sneeuw. Gisteren al een koude klus bij het laden vanwege de natte sneeuw en vandaag bijna alleen sneeuw op de route met temperaturen onder nul. Wij zijn al een mooi stuk naar de Oostenrijkse grens als er enige verbetering komt. Wel vervelend was dat we lange tijd onze cruise-control niet konden gebruiken omdat de sensor die ons automatisch op afstand houdt van onze voorganger telkens vol zat met natte sneeuw en dus zijn werk niet goed kon doen. Wij rijden door tot Haag am Hausruck in Oostenrijk waar we overnachten……morgen meer.

Zaterdag 2 april.  Vanmorgen om zes uur waren we al weer onderweg voor onze 2^e dag richting Roemenië. Nog steeds blijft ons dan de sneeuw achtervolgen. Gelukkig is het van korte duur en worden de wegen droog. De reis vanaf Haag tot aan de Roemeense grens is ruim tien uren en bestaat in hoofdzaak uit autowegen. In de beginjaren dat ik hier naar toe reed, stopte de autoweg bij Budapest en lag er toen een 2-baans rondweg die je bij veel regen kon bevaren. Hierna kwam nog een stuk van 250 km superslechte wegen met gaten waarin de eenden konden zwemmen. De grens over in die tijd was minimaal zes uren. Nu komen we aan en worden alleen de paspoorten en de autopapieren gecontroleerd en de CMR-vrachtbrieven. Dit neemt nog de meeste tijd, ze worden in de PC gezet en voorzien van een stempel. Dat neemt enige tijd omdat we 15 vrachtbrieven hebben. Nadat we nog een tol-vignet hebben gekocht is het vijftig minuten later als we Roemenië inrijden. Vanwege het tijdsverschil verzetten we de klok en is het geen vijf uur maar zes uur. Rond half acht hopen we aan de warme maaltijd te zitten en rijden daarna door naar Ungheni en hopen daar om half elf uur te zijn.

Zondag 3 april. Gisteren stopten we rond kwart voor elf in de plaats Ungheni en vanmorgen rond half acht zaten we weer aan het ontbijt. Toen we vrijdag vertrokken was de planning om zondagmorgen om half tien in Albesti te zijn, ons eerste losadres ….dit is niet helemaal gelukt….het was twee minuten over half tien! De zondag is verder voor ons, samen met ons gastgezin en verdere familie. Een ontspannen dag waarin we over vele dingen bijpraten en waar ook natuurlijk Oekraïne aan de orde kwam. Meestal gaan we op het eind van de dag naar de pizzeria en willen de kleinkinderen een tweeling van acht, dan mee. Toen die ons binnen zagen komen was het eerste wat ze tegen elkaar zeiden, we gaan pizza eten. Na het eten gaan we nog een doos met ingekochte medicijnen uitzoeken voor de juiste personen, een secuur werkje waar we een uurtje mee bezig zijn. Gelukkig komen er nog steeds donaties binnen voor onze medicijnpot. Het doosje met medicijnen op de foto ingekocht in Roemenië kost deze keer € 1.300.- . Na dit secure werkje drinken we nog een biertje en gaan naar bed.

Maandag 4 april.

Vandaag beginnen we met het lossen van de vracht. In Albesti waar we al staan, lossen we de pakketten voor het kindertehuis. Dit tehuis staat in Odorheiu Secuiesc, ongeveer 40 km buiten onze route en de goederen worden door iemand met een bus gehaald. Vervolgens gaan we naar de revalidatie kliniek in het dorp Laslea. We hebben kleding voor het dorp en medicinale voeding, incontinentie-materiaal en matrassen voor de kliniek. Ze vragen al jaren om een grote industriële wasmachine. Die er staat is meer dan 30 jaar oud en was toen al tweedehands. Door middel van een donatie en een meelevende leverancier was het mogelijk deze dure machine aan te schaffen en dus mochten we deze aan de directeur overhandigen. Deze was hier zeer blij mee. In gesprek met de directeur blijkt dat ze een aantal Oekraïners hebben opgenomen. Deze hadden al zorg nodig en zijn met de ambulance gehaald….een ritje van 600 km. Morgen gaan ze weer iemand halen en de vandaag door ons gebrachte matrassen gaan morgen mee naar Odessa. Het geeft een voldaan gevoel dat we nog iets kunnen betekenen. Toch moeten we verder, maar het was moeilijk afscheid nemen van deze directeur. Hij sprak vol overgave met het hart op de juiste plek. Hij was kwaad op de Russische patriarch, van oudsher blijkt dat deze generaal is geweest in het Russische leger. Na een bezoek aan het bed van een Oekraïener van 24 jaar, vervolgen wij onze route. Kleding en pakketten lossen op twee adressen in Dumbravenie, Medias en Velt. Voor een oud vrouwtje in Velt hebben wij een tafel en vier stoelen kunnen regelen, ze was er erg blij mee. Nu blijkt dat ze maar 1 stoel hadden en geen tafel. Na getankt te hebben vertrekken we naar Copsa Mica. Deze mensen doen hun werk goed maar het probleem is, zij kunnen ons niet verstaan en wij hun niet, dus lossen en kijken dat het klopt en weer verder. De pakketten voor Sibiu passen in de luxe auto en worden gebracht door Sjikke, Sipke en Aaltje. Wij zien elkaar vanavond weer in Sadu, ons laatste losadres en overnachtingsplek.

 Dinsdag 5 april.

Vandaag zijn we na een gezamenlijke maaltijd met Sjikke, Sipke en Aaltje en onze gastvrouw Claudia vertrokken naar het ziekenhuis in Agnita. Buiten de poort laden we alle medicinale spullen in de oude ambulance en rijden we verder naar Codlea bij de stad Brasov, het verste adres op onze route. Onze contactpersoon komt met een bus naar onze vrachtauto omdat wij niet bij zijn huis kunnen komen vanwege het tonnage van de vrachtauto. Dit is dus voor ons ook snel lossen en weer rijden. Voor de pakketten bestemd voor de school in Cotus gaan we naar onze contactpersoon in Cornesti. Zij maken voor ons ook de voedselpakketten en zij brengen de pakketten voor ons naar de school. Nog een laatste losadres in Gura Ariesului en onze dag zit er op. Deze dag was onze trip ongeveer 450 km, dus veel rijden en weinig tijd voor lossen. Zo zitten we om half acht aan de maaltijd en gaan we morgen weer verder. (zie de foto: dit is ook Roemenië....sneeuwtoppen in de zon)

Woensdag 6 april. Vanmorgen om negen uur waren we zoals was afgesproken in het dorp Sarmasu. Het lossen gaat direct vanuit de auto naar de mensen. Stonden ze vroeger allemaal zelf een paar uur achter de auto te wachten, nu zijn het meestal anderen die met een auto of een trekkertje de spullen voor de mensen komen halen. Wat opviel was dat er voor het eerst geen mensen waren met paard en wagen. Waarschijnlijk worden ze ingeruild voor een Agria trekkertje. Vervolgens rijden we naar ons laatste losadres bij Marien Kroon in Floresti. Hem hadden we matrassen en dekbedden, hoezen en dekens belooft. Deze matrassen gaan of direct naar Oekraïne of naar een opvang van vluchtelingen in Roemenië. Marien zelf gaat drie keer per week met goederen naar de grens. Daar wordt eten drinken, zeep, ect. verstrekt aan de vluchtelingen. Een ritje van 200 km. heen en 200 km. terug. Zonder snelwegen en bergachtig, per rit acht uren onderweg. Gelukkig krijgt hij financiële steun, maar de bodem komt in zicht aldus Marien. De kosten, zonder de tijd te rekenen, zijn per week € 1.000. Na bijpraten, koffie en een bord macaroni, nemen we afscheid en rijden naar de grens. Als we daar aankomen is het kwart over vijf en zoals verwacht kunnen we ook nu aansluiten bij de rij vrachtauto’s, die ook Hongarije in willen. Maar als wij aansluiten staat er drie km. vrachtverkeer, dat we voor moeten laten gaan……een groot pluspunt vergeleken met Nederland…..het is hier zonnig en 22 graden. Na drie en een half uur rijden we Hongarije binnen. We rijden nog een twintigtal kilometers door en gaan morgenvroeg weer verder.

Donderdag 7 april. Vandaag begint onze thuisreis buiten Roemenië. Om zes uur vertrekken we en doorkruizen Hongarije, Oostenrijk en een deel van Zuid-Duitsland. Wij proberen deze avond Geiselwind te bereiken en hopen daar rond half negen te zijn. Er gebeurt deze dag erg weinig. Het nodige is, dat de wielen blijven draaien en dat gaat vandaag zonder oponthoud. De drie en half uur oponthoud gisteren door de Hongaarse douane is jammer, maar dit komt omdat Roemenië geen Schengenland is……ze willen graag Schengenland zijn….maar Nederland gaat dit telkens weer blokkeren. Op de andere grenzen kunnen we zigzaggend over de terreinen zonder controle doorrijden. Als alles meezit doe ik morgen nog een verslagje want er zijn er die graag willen weten wanneer we weer thuis zijn. Om kwart voor negen bereiken we Geiselwind. 

Vrijdag 8 april. Deze laatste dag is wel weer terugblikken over de week. Er is veel gesproken over prijzen, die net als bij ons torenhoog zijn. Dit dan in verhouding met de Roemeense inkomens, want feit blijft dat alles er goedkoper is dan bij ons. Natuurlijk was ook Oekraïne het gesprek van de dag. Veel ouderen zeggen: wat nu in Rusland gebeurt is exact hetzelfde als wat er in Roemenië gebeurde voor de revolutie. Niemand was te vertrouwen, je kon worden verraden door mensen die heel kort naast je stonden en dagelijks zag je op de televisie in welk bijzonder land we leefden. Veel mensen hebben nu de angst dat Poetin verder zal gaan dan Oekraïne. Bijzonder deze week was dat we een grote wasmachine mochten overhandigen aan de directeur van de revalidatie kliniek in Laslea. Hij nam ons mee door de kliniek en liet ons zien wat ze nog meer nodig hebben. Dit zijn eigenlijk alle instrumenten die nodig zijn om spieren en gewrichten in armen, benen en rug soepel te maken en te houden. Mooi om te horen dat bijna alle matrassen die wij in de auto hadden gebruikt gaan worden in de opvangplekken in Roemenië en andere direct doorgaan naar Odessa. Soms, als ik naar Roemenië ga, wensen ze mij een prettige vakantie, maar dat was het zeker niet. We doen het graag…maar we douchen te weinig….maar als we dat beide zo doen, dan ruiken we elkaar ook niet😷. Rond half drie bereiken we Heerenveen en zetten we de lege pallets weer in de loods en is onze rit voorbij. Johannes en ik bedanken jullie voor de vele en leuke reacties en misschien tot een andere keer. Groeten van Gerrit Samplonius en Johannes Brouwer. 

Verslag begeleiding.

Zaterdag 2 april. We vertrekken om zes uur vanuit Frieschepalen. Het is koud, maar droog, dus we gaan vol goede moed op weg. Het gaat voorspoedig en af en toe doet zelfs de zon een poging door de wolken heen te breken. Halverwege Duitsland wordt de wereld wit en gaat het sneeuwen. Dat verandert vandaag niet meer. Soms natte sneeuw, soms echte vlokken. De strooidiensten doen hun best, maar bij een temmperatuur van  net boven of net onder het vriespunt, voorkomen ze niet dat er flink wat prut op de weg ligt. Zo wordt het rijden er niet gezelliger op....... Er zijn geen controles meer aan de grens, dus dat rijdt lekker door. Toch is het al bijna donker als we omstreeks half acht een vignet voor Hongarije kopen. Een klein kwartiertje later bestellen we een lekker Hongaars biertje en een warme maaltijd. Morgen weer verder op weg naar Roemenië. 

Zondag 3 april. Als we om zes uur opstaan is het droog. Dat duurt maar even, want eenmaal op pad trekt de lucht snel dicht en komt er weer sneeuw en natte sneeuw. Toch zien we ook af en toe de zon vandaag. Omstreeks een uur arriveren we bij de Roemeense grens. Nog snel een vignet en dan verder Roemenië in. Het is vijf uur als we bij Marien Kroon het bestelde geld ophalen en hij ons zijn activiteiten voor de vluchtelingen uit Oekraïne laat zien. Een uur later komen we aan bij het hotel waar we overnachten. Eerst een lekkere warme maaltijd en dan de geldenveloppen vullen. Morgen worden we om half negen in Valureni verwacht, dus dan is het opnieuw vroeg dag. 

Maandag 4 april. Na een vooral erg warme nacht zitten we even na zeven uur aan het ontbijt. Dat ligt niet aan de temperatuur buiten, want het is nog steeds rond het vriespunt. Ons eerste adres voor vandaag is Valureni, waar 255 voedselpakketten klaar staan. We horen de verhalen over de sterk gestegen prijzen en de dorpelingen die vaak de rekening bij de plaatselijke supermarkt niet meer kunnen betalen. Het zijn verhalen die we vandaag de hele dag horen. Overal zijn de verhalen schrijnend. De armoede is terug bij menig Roemeens gezin. In Albesti halen we de medicijnen op. De chauffeurs hebben gisteren al het nodige voorwerk gedaan, dus wij hoeven alleen nog maar de juiste zakken te vullen. We hebben weer voor 1300 euro aan medicijnen verdeeld. Wat bijzonder dat we dit elke keer vanuit de medicijnpot mogelijk kunnen maken! In Laslea plannen we een kort bezoekje. Natuurlijk moeten we ook de nieuwe wasmachine even bewonderen. Wat zijn ze er ontzettend blij mee! De directeur vertelt vol enthousiasme over de mensen uit Oekraïne die in zijn kliniek worden opgevangen. We maken kennis met enkele van hen. Vreselijk trieste verhalen van gehandicapte mensen die hun land hebben moeten verlaten en hier een liefdevol thuis vinden.

In Dumbraveni ontmoeten we de chauffeurs van de vrachtauto. We volgen hen naar Medias. Ook hier een triest verhaal over een jonge moeder van 27 die kanker heeft, net geopereerd is en niet meer beter kan worden. Alle geld gaat op aan het ziekenhuis en de twee kinderen huilen zich iedere avond van honger in slaap. Of we acuut iets kunnen doen? Ons geld is een kleine pleister op de wond, wat een ellende toch.....

In Velt ook weer de nodige verhalen van gezinnen die het erg moeilijk hebben.

In Copsa Mica nemen we de pakketten voor Sibiu over om die even later te bezorgen. Het is al weer zeven uur als we in Sadu aankomen. Hier zijn de pakketten inmiddels gelost en zullen we de nacht doorbrengen. Om half negen zitten we aan de warme maaltijd en daarna hebben we nog ruim de tijd om gezellig met onze vrienden bij te praten. 

Dinsdag 5 april. Het is nog steeds onder nul als we vanmorgen om acht uur eerst onze gastvrouw naar haar werk brengen. Een uurtje later zijn we in Agnita. Hier lossen de chauffeurs de pakketten voor Agnita en het ziekenhuis. Veel verband- en incontinentiemateriaal en een aantal dozen sondevoeding. Spullen die we in Nederland retour doen omdat ze al op naam uitgegeven zijn en we ze niet meer gebruiken en die hier nog zeer welkom en nuttig zijn.  Ze vertelllen dat ze onder het personeel veel Covidbesmettingen hebben gehad, iets wat voor veel problemen heeft gezorgd. De ergste piek lijkt nu gelukkig voorbij. Als ik vraag of we hen nog met iets in het bijzonder kunnen helpen is het antwoord eerst ja en later dat hij dat nog laat weten. Te bescheiden om te vragen.....

De vrachtauto gaat vanaf hier naar Codlea, Cornesti en Gura Ariesului. Wij laden de pakketten voor Turda in onze auto en gaan eerst naar Sighisoara. Weerzien met oude vrienden en tegelijk medicijnen en een dekbed afgeven. Dan gaan we naar Gura Ariesului waar we met de contactpersoon een heerlijk bakje Nederlandse koffie drinken en ook de medicijnen en geldenveloppen brengen. Vervolgens brengen we nog de pakketten,  geldenveloppen en medicijnen naar Turda. Even een kort gesprekje met onze contactpersoon. De oorlog in Oekraïne baart ook hier zorgen. Het komt de hele week door ter sprake en overal is er angst en verontwaardiging.....

We besluiten de dag in een hotel waar we samen met de chauffeurs de warme maaltijd nuttigen en nog even samen de ervaringen van de afgelopen dagen bespreken.

Woensdag 6 april. Vanmorgen zitten we weer om zeven uur aan het ontbijt. Daarna gaan we eerst naar Sarmasu. Daar zijn de chauffeurs al een poosje aan het lossen als wij arriveren. Wij delen de medicijnen en melkpoeder uit en groeten links en rechts bekenden. Voor het eerst sinds Corona zijn we er weer tijdens het lossen en de mensen hebben het contact gemist. Een jonge aanstaande moeder huilt als ze een kinderwagen krijgt, zoveel geluk had ze niet verwacht. We geven de envelop voor het ziekenhuis af en nemen afscheid van de chauffeurs, die vanaf hier nog naar Floresti en dan richting grens gaan. Wij gaan nog weer even Roemenië in. Eerst nog even een tas met boodschappen afgeven bij een gezin in Mitresti. Hun huis is in het afgelopen half jaar nog slechter geworden, je kijkt er nu dwars doorheen. Hoe is het mogelijk dat deze mensen kunnen overleven in deze misère?

Bij het kindertehuis in Oderheiu Secuiesc worden we weer hartelijk ontvangen. Ook hier vangen ze vluchtelingen uit Oekraïne op. Ook hier wordt het steeds moeilijker de eindjes aan elkaar te knopen. De prijzen zijn in de afgelopen maanden verdrievoudigd! Onze financiële steun is dan ook meer dan welkom! We zijn vroeg klaar vandaag en dus genieten we op een terras in de zon -het is vandaag 16 graden- van een kopje koffie. We regelen nog een bed voor vannacht en een maaltijd. Morgen nog één bezoekje en dan gaan wij ook weer richting grens.

Donderdag 7 april. Vanmorgen start de dag om zes uur met de plaatselijke kerkklokken, die om het kwartier melden dat je moet opstaan. We ontbijten om acht uur en vertrekken dan naar het schooltje in Cotus. We kijken even in alle klaslokalen. Sinds gisteren hebben ze in iedere klas een digibord van de overheid gekregen. De onderwijzers moeten er nog erg aan wennen, maar de kinderen weten precies hoe het werkt. Op de valreep pakken we nog even mee dat de maaltijden worden uitgedeeld. Iets voor het middaguur nemen we afscheid van de hartelijke onderwijzers en dan zit onze missie in Roemenië er weer op. We rijden via alleen maar snelwegen naar de grens waar we om half drie aansluiten in een lange rij. Aan beide kanten staat het vol met rijen vrachtauto's. We begrijpen de frustratie als veel chauffeurs luid toeterend laten weten dat ze er klaar mee zijn. Ook in onze rij gaat het tergend langzaam, al is het volslagen onduidelijk waarom. Na twee uur wachten kunnen we twee keer onze identiteitskaarten laten zien en mogen we eindelijk Hongarije in. Waarom dit zo lang moest duren, blijft een groot vraagteken. Nu kunnen we nog even flink wat kilometers maken. Enkele uren later ziitten we aan de warme maaltijd en het is bijna tien uur als we inchecken in het hotel in Hegyeshalom. Daar drinken we er nog een op in onze kamer. Na 900 kilometer de hoogste tijd voor wat ontspanning. 

Vrijdag 8 april. Vanmorgen zijn we al voor de wekker wakker en na een heerlijk ontbijt vertrekken we richting Oostenrijk. Het rijdt mooi vlot door en we hebben het weer mee. Omstreeks half één passeren we de Duitse grens. De grenscontrole is er niet meer, maar enkele kilometers verderop is er nog wel een controle. Dit duurt even en dan kunnen we weer door. Kilometers maken. Nadat we om een uur of half twee een kop koffie hebben gedronken, gaat het regenen en dat slaat al snel om in sneeuw. Dat maakt het rijden er niet fijner op en dus besluiten we om vijf uur om een slaapplek te zoeken. Die vinden we in Aschaffenburg. Morgen nog de laatste 500 kilometers en dan  hopen we weer thuis te zijn. 

Zaterdag 9 april. Al voor half zeven zijn we wakker en na een heerlijk ontbijt rijden we al voor acht uur. De zon schijnt en de thermometer geeft vier graden aan. Op het nieuws horen we dat we gisteravond de dans net ontsprongen zijn. Door heftige sneeuwval werden veel snelwegen afgesloten en mensen hebben de nacht in hun auto door moeten brengen. We zijn nu net een stukje voorbij alle ellende. Het is nog net geen middag als we Nederland weer binnenrijden. Om half drie zijn we weer thuis in Frieschepalen. 5.070 kilometer in acht dagen. Ze zitten in ons hoofd evenals alle belevenissen van de afgelopen week. Wat is het allemaal weer buitengewoon goed gegaan en wat is het bijzonder dat we dit weer mee mogen maken! De inzameling voor het junitransport is op 13 en 14 mei. Deze keer vertrekt er geen transport met pakketten vanuit Nederland, maar kunt u alleen financieel en met een voedselpakket steunen. Wel zal er dan begeleiding vanuit Nederland meegaan om de nodige projectbezoeken af te leggen en alles ter plekke te coördineren.